Усевалад Ігнатоўскі: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д →Біяграфія: выпраўленьне спасылкі |
д →Біяграфія: выпраўленьне спасылкі |
||
Радок 5:
У [[1911]] скончыў Юр’еўскі ([[Тарту]]скі) унівэрсытэт. У [[1914]]—[[1921]] працаваў выкладнікам, старшынём пэдагагічнай рады [[Менскі настаўніцкі інстытут|Менскага настаўніцкага інстытуту]]. У [[1915]] стварыў культурна-асьветніцкую арганізацыю «[[Наш край]]» (у [[1917]] пераўтвораная ў арганізацыю «[[Маладая Беларусь]]»). У час польскай акупацыі ў студзені [[1920]] на базе «Маладой Беларусі» стварыў [[Беларуская камуністычная арганізацыя|Беларускую камуністычную арганізацыю]] (БКА). Як яе старшыня [[31 ліпеня]] [[1920]] удзельнічаў у падпісаньні «Дэкларацыі аб абвяшчэнні Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі Беларусь». Са сьнежня [[1920]] народны камісар асьветы [[БССР]]. У [[1926]] старшыня, з [[1927]] першы прэзыдэнт [[Інбелкульт|Інстытуту беларускай культуры]], са сьнежня [[1928]] прэзыдэнт [[Беларуская акадэмія навук|Беларускай акадэміі навук]], дырэктар Інстытута гісторыі.
У час кампаніі супраць гэтак званага [[нацдэмаўшчына|нацыянал-дэмакратызму]] ў [[1930]] быў вызвалены ад пасады прэзыдэнта АН Беларусі, як «кулацкі агент» выклікаўся на допыты ў АДПУ. Неўзабаве выключаны з партыі. Пачалася крытыка ягоных гістарычных поглядаў, абсурдная траўля. Скончыў жыцьцё самагубствам [[4 лютага]] [[1931]]. Пахаваны ў [[Менск]]у на [[Вайсковыя могілкі (Менск)
Адыграў значную ролю ў правядзеньні [[палітыка беларусізацыі|палітыкі беларусізацыі]], у вырашэнні праблемы ўзбуйненьня БССР, спрыяў вяртаньню беларускай эміграцыі на радзіму. Навуковыя працы Ігнатоўскага склалі падмурак нацыянальнай канцэпцыі гісторыі беларускага народу. Гэтая канцэпцыя найбольш поўна выкладзеная ў кнізе «Кароткі нарыс гісторыі Беларусі» (1-е выд. [[1919]], 5-е выд. [[1991]]), якая доўгі час была падручнікам.
| |||