Камэлот (гурт): розьніца паміж вэрсіямі

| Назва = Камэлот

| Фота =

| Подпіс =

| Гады = [[1991]] — нашы дні

| Адкуль = {{сьцяг Беларусі}} [[Беларусь]]

| Мова = [[беларуская мова|беларуская]]

| Жанр = [[фольк]]

| Выдавец =

| Зьвязаныя праекты =

| Афіцыйная старонка =

| Удзельнікі = [[Анатоль Басай]]<br/>[[Зьміцер Сідаровіч]]<br/>[[Ігар Войніч]]<br/>[[Алесь Кішкін]]<br/>[[Валянцін Агееў]]

| Былыя ўдзельнікі =

ГiсторыяГісторыя стварэньня музычнага калектыва, які б граў сярэднявечную музыку ў сучаснай [[рок-музыка|рок]]-апрацоўцы, нарадзілася ў галаве [[Алесь Кішкін|Алеся Кішкіна]] — выпускніка 8-й музычнай школы [[Менск]]у. У канцы [[1980-я|80-х]] лёс яго зьвёў разам з бардам [[Зьміцер Сідаровіч|Зьмітром Сідаровічам]], які вучыўся ў [[Менскі палітэхнічны інстытут|Менскім палітэхнічным інстытуце]] і чые песьні ўжо сьпяваў беларускі рок-гурт «[[Грамада]]» (адна зь іх — «Які ж я беларус?» — нават увайшла ў гіт-парад газэты «[[Чырвоная зьмена]]»). Не без уплыву «[[Traveling Wilburys]]» былі напісаныя першыя песьні ў духу [[Сярэднявечча]]: «Дуда, лютня ды бубен», «Вёска ўчора гула», «Змагар Адась», «Краіна Талераў» і інш., запрошаны вядомы на той час дудар і фалькларыст [[Уладзімер Бярбераў]] і бубнач [[Валік Агееў]]. Такім складам яны гралі перад сябрамі і нешматлікай беларускамоўнай публікай таго часу. Вынікам стала запрашэньне ў [[1991]] г. запісаць саўнд-трэк зь песьнямі да двух фільмаў «Шукальнікі скарбаў» (маст. кароткамэтражны., рэж. І. Волах) і «Беларусь, лета 1991» (дакумэнтальны, рэж. У. Колас). Каб граць перад больш шырокай публікай, трэба было да выкананьня падыйсьці больш творча-прафэсыйна. Але найбольш прафэсыйна падрыхтаваны музыкант Бярбераў у гэты час заняўся іншым праектам — стварэньнем фольк-гурту «[[Ліцьвіны (гурт)|Ліцьвіны]]».

Першыя рэпэтыцыі — Алесь КiшкiнКішкін, ЗьмiтроЗьмітро СiдаровiчСідаровіч, IгарІгар ВойнiчВойніч iі ВалiкВалік Агееў — прайшлі ў сьнежні 1991 г. у памяшканьнях Беларускага гуманітарнага ліцея, толькі створанага Уладзімерам Коласам. Там жа перад навучэнцамі і выкладчыкамі былі адыграны і першыя імпрэзы. Адразу стаў зразумелым асноўны накірунак: рыцарскiярыцарскія iі жаўнерскiяжаўнерскія песьнiпесьні старажытнай БеларусiБеларусі (ВКЛ). Зразумела, была зроблена папраўка на сучасныя рэалiiрэаліі iі рытмы. Пасьля першых выступаў на невялiкiхневялікіх iмпрэзахімпрэзах-вечарынах, якiхякіх у часы ўздыму нацыянальнай сьвядомасьцiсьвядомасьці беларусаў праводзiласяправодзілася даволiдаволі шмат, гурт быў заўважаны, але ў яго яшчэ не было назвы. Для ўдзелу ў адным з сэйшэнаў, у якiмякім, праўда, музыкiмузыкі так iі не асьмелiлiсяасьмеліліся ўдзельнiчацьўдзельнічаць, у заяве трэба было падаць назву гурта. Алесь КiшкiнКішкін, якiякі афармляў дакумэнты, iі напiсаўнапісаў — «Камэлот». Назва прыжылася за ўдзельнiкамiўдзельнікамі калектыву, бо «Камэлот» — назва iдэальнагаідэальнага замка, прытулку вандроўных ваяроў у сярэднявечных рыцарскiхрыцарскіх раманах. Так назва злучылася з кiрункамкірункам творчасьцiтворчасьці музыкаў — разгляд беларускай культуры ў агульнаэўрапэйскiмагульнаэўрапэйскім кантэксьце, што беларуская культура ня толькiтолькі сялянская, але iі гарадзкая — культура беларускiхбеларускіх гарадоў мiнулагамінулага. ГралiГралі «камэлотаўцы» выключна акустычную музыку, выкарыстоўваючы гiтарыгітары, флейты, бубны, вiяланчэльвіяланчэль, кантэле (разнавiднасьцьразнавіднасьць гусьляў), дуду, скрыпкiскрыпкі, клявэсын iі чэлесту. Зразумела, пры такiмтакім наборы iнструмэнтаўінструмэнтаў праз гурт праходзiлапраходзіла значная колькасьць людзей (сярод якіх і вядомы бард Кастусь Герашчанка), але асноўны касьцяк заставаўся нязьменным: КiшкiнКішкін-ВойнiчВойніч-СiдаровiчСідаровіч. Пры наяўнасьцiнаяўнасьці некаторага посьпеху творчасьць гурта вылучалася сваёй несавецкасьцю і непапсовасьцю, таму, па-сутнасьцiсутнасьці, iгнараваласяігнаравалася праўрадавымі радыё і тэлебачаньнем. Незалежных у той час яшчэ не існавала.

У канцы [[1992]] г.году гурт падрыхтаваў канцэртную праграму «У краіне Талераў», якую, акрамя Менска, змаглі пабачыць у [[Горадня|Горадні]], [[Магілёў|Магілёве]], [[Берасьце|Берасьці]] і [[Гарадок|Гарадку]] ([[Польшча]]). Частку песень з праграмы музыкiмузыкі пераклалiпераклалі на электрычныя iнструмэнтыінструмэнты iі выступiлiвыступілі зь iмiімі ў Польшчы на фэсьце «[[БасовiшчаБасовішча]]-93».

На жаль, сытуацыя ў беларускiмбеларускім шоў-бiзнэсебізнэсе амаль ніколі не спрыяла цалкам беларускамоўным выканаўцам. Аўтарскае права ўвогульле не існавала, а дзейнасьць прадусараў і мэнэнджэраў распаўсюджвалася выключана на замежнікаў, якія рэклямаваліся праз амаль манапольнае інфармацыйнае поле расейскіх ТБ-каналаў, і маглі прынесьці адразу вялікі і легкі прыбытак. Адзіным, хто неяк супрацьстаяў навале расейскай папсы, стаў канал «[[Беларуская маладзёжная (радыёстанцыя)|Беларускай маладзёжнай]]», а пасьля і радыё «101,6». Рэдактары і таленавітыя журналісты гэтых радыёстанцый запісвалі многіх беларускіх выканаўцаў, у тым ліку і «Камэлот». Гурт насуперак усяму ўсё ж стаў прабівацца на тэлебачаньне, у асноўным як «вясельны генэрал» у рэпрызах забаўляльных перадач. Але самым грозным забойцам творчасьці гурта сталі грошы. Дакладней, іх поўная адсутнасьць у дзяржаўнай сфэры эканомікі, дзе працавалі амаль усе ўдзельнікі гурта, і іх шалёная, некантраляваная прысутнасьць у прыватнікаў. Кішкін-Войніч-Сідаровіч сталі працаваць «літаратурнымі неграмі» на маскоўскія раскручаныя імёны пісьменьнікаў-дэтэктыўшчыкаў і аўтараў фэнтэзі. Заробак пераўзыходзіў дзяржаўныя (нават кандыдатаў навук, якім быў Сідаровіч і неўзабаве стаў Войніч) у 10-15 разоў. ВынiкамВынікам гэтага стала маўчаньне «Камэлота» на два гады.

На пачатку [[1995]] г. удзельнiкiудзельнікі гурту, пазычыўшы шэраг музычных iнструмэнтаўінструмэнтаў і купіўшы прафэсыйныя мікрафоны і «апрацоўку» гуку, зноў зьбiраюццазьбіраюцца, каб запiсацьзапісаць свае старыя песьні. У «Камэлоце» зьяўляецца [[Анатоль Басай]], якiякі ў калектыве стаў выконваць усе асноўныя вакальныя партыiпартыі, а таксама, часам граць на клявiшныхклявішных. У лютым-сакавiкусакавіку 1995 г., у хатнiххатніх умовах на звычайным 4-х трэкавым магнiтафонемагнітафоне-портастудыiпортастудыі быў запiсанызапісаны альбом, якiякі ўдалося зьвесьцiзьвесьці на прафэсыйнай студыiстудыі iі за свой жа кошт выпусьцiцьвыпусьціць касэту (толькiтолькі ў [[1996]] г.). Альбом, па прызнаньні выдаўцоў — кампанiiкампаніі «[[TON-records]]», — меў даволiдаволі значны посьпех, першы 2-х тысячны наклад касэт хутка разышоўся. Камэлотаўцам выплацілі ганарар iі нават прапанавалiпрапанавалі падпiсаць кантракт на наступныя тыражы. Гэты альбом у 1996 годзе вылучаўся па намінацыі "Лепшы альбом года ў «Рок-каранацыі-96», гурт павінен быў выступіць у сэйшэне, аднак сярод музыкаў калектыву толькі адбыўся раскол, і ён быў ня ў стане гэтага зрабіць. Першае месца журы аддало расейскамоўнаму альбому першага па-сапраўднаму «раскручанага» праекту зь незалежнай Беларусі «Ляписа Трубецкого», які перамог яшчэ ў некалькіх намінацыях.