Гарадоцкае ўзвышша: розьніца паміж вэрсіямі

'''Гарадоцкае ўзвышша''' — [[узвышша]] на паўночным усходзе [[Беларусь|Беларусі]], уваходзіць у склад [[Беларускае Паазер'е|Беларускага Паазер'я]]. Займае частку [[Віцебскі раён|Віцебскага]], [[Лёзьненскі раён|Лёзьненскага]] і [[Шумілінскі раён|Шумілінскага]] раёнаў [[Віцебская вобласьць|Віцебскай вобласьці]]. На поўначы адгор'і Гарадоцкага ўзвышша заходзяць на тэрыторыю [[Расея|Расеі]] і зьліваюцца зь [[Невельскае ўзвышша|Невельскім узвышшам]] (раней дасьледнікі лічылі іх адным узвышшам і называлі Невельска-Гарадоцкім). Працягласьць з поўначы на поўдзень 60 — 7060—70 км, з захаду на ўсход 40 — 4540—45 км. Плошча 3,3 тыс. км². Максымальная вышыня 259 м над узроўнем мора. Узвышша ўзьнятаепрыўзьнятае над суседнімі нізінамі на 100 м.

У фармаваньні рэльефу ўдзельнічалі [[ледавік]]і ўсіх зьледзяненьняў, канчаткова аформленае ў час адступаньня паазерскага ледавіка (браслаўская стадыя). Паверхня — сыстэма канцова-марэнавых градаў даўжынёй 8 — 108—10 км, шырынёй 2 — 32—3 км, падзеленых глыбокімі рачнымі далінамі, западзінамі і латочынамілагчынамі. Трапляюцца адзінкава і ў групах камавыя ўзгоркі вышынёй да 20 м са стромкімі (да 30°) схіламі.

На тэрыторыі ўзвышша разьмешчаныямесьцяцца зоны адпачынку «Езярышча», «Заронава» і іншыя, працуе турыстычна-аздараўленчае ўнітарнае прадпрыемства «Лосьвіда».

* Городокская возвышенность // Туристская энциклопедия Беларуси / редкол. —Г.П. МнПашков [и др.] :; БелЭнпод общ. ред. И.И. Пирожника. — Мн., 2007. — 648 с. — ISBN 978-985-11-0384-9