Зарыян Даленга-Хадакоўскі: розьніца паміж вэрсіямі

Адам Чарноцкі паходзіў са шляхецкай сям’і. У [[1801]] скончыў [[Слуцкая павятовая вучыльнявучэльня|Слуцкую павятовую вучыльнювучэльню]]. У [[1801]]—[[1804]] праходзіў юрыдычную практыку ў [[Наваградак|Наваградку]]. У [[1805]] здаў экзамэны па юрыспрудэнцыі і атрымаў патэнт на права кіраваньня маёмасьцю. Працаваў аканомам у маёнтку графа [[Юзэф Несялоўскі|Юзэфа Несялоўскага]], прыватным адвакатам у [[Менск]]у. Арыштаваны царскімі ўладамі [[24 сакавіка]] [[1809]] за выказаную ў прыватным лісьце прыхільнасьць да антыпрыгонніцкіхантыпрыгоньніцкіх ідэяў [[Напалеон]]а. Пасьля 7 месяцаў зьняволеньня ў [[Петрапаўлаўская крэпасьць|Петрапаўлаўскай крэпасьці]] быў пазбаўлены шляхецтва і накіраваны жаўнерам у [[Омск]]. У [[1811]] у [[Бабруйск]]у імітаваў утапленьне; уцёк у [[Варшава|Варшаву]], уступіў у францускую армію. Менавіта пасьля паразы Напалеона мусіў хавацца і ўзяў псэўданім "Даленга-Хадакоўскі".

[[Полацак|Полацку]], [[Віцебск]]у, [[Тураў|Тураве]], [[Бабруйскі павет|Бабруйскім павеце]], каля [[Бярэсьце|Бярэсьця]], [[Гомель|Гомеля]], [[Магілёў|Магілёва]], рабіў запісы фальклёру, абрадаў, мясцовых дыялектаў. [[14 сьнежня]] [[1818]] упершыню ў Беларусі ды Літве атрымаў ад [[Віленскі ўнівэрсытэт|Віленскага ўнівэрсытэта]] адкрыты ліст (дазвол) на права раскопак. У [[1818]] выдаў сваю галоўную працу «Пра славяншчыну да хрысьціянства», якая прынесла яму шырокую вядомасьць. У [[1819]] стаў чальцом-карэспандэнтам Варшаўскага Таварыства сяброў навук, сябрам Пецярбургскага Вольнага таварыства аматараў расейскай славеснасьці; у [[1820]] — Маскоўскага Таварыства гісторыі і старажытнасьцяў расейскіх. Адным зь першых абгрунтаваў ідэю славянскай агульнасьці ў дагістарычны час. У [[1820]]—[[1821]], атрымаўшы дапамогу Міністэрства народнай асьветы [[Расея|Расеі]], арганізаваў дасьледчыя паездкі па Поўначы Расеі. Апошнія гадырокі жыцьця правёў у Цьвярской губэрніі, дзе ўладкаваўся аканомам маёнтку. Большасьць ягоных працаў засталіся неапублікаванымі, частка загінула. Запісы беларускага фальклёру (да 500 песень) знаходзяцца ў архіве, у тым ліку ў [[Санкт-Пецярбург|Санкт-Пецярбургу]].