'''Інтэлектуальная ўласнасьць''' — ёсьць катэгорыя ўласнасьці якая мае дачыненьне да нематэрыяльных стварэньняў чалавечага розуму. Існуе вялікая колькасьць тыпаў інтэлектуальнае ўласнасьці, некаторыя краіны вызначаюць яе дасканалей за астатнія. Найболей вядомымі тыпамі ёсьць [[Капірайт|капірайты]], [[Патэнт|патэнты]], [[Таварны знак|таварныя знакі]] й [[Гандлёвая таямніца|гандлёвыя таямніцы]]. Сучасная канцэпцыя інтэлектуальнае ўласнасьці выкшталцаваласявыкрышталізавалася ў Ангельшчыне пад час 17-га й 18-га стагодзьдзя. Тэрмін «''інтэлектуальная ўласнасьць''» пачаў выкарыстоўвацца ў 19 стагодзьдзі й напрыканцы 20-га стагодзьдзя замацаваўся ў большасьці сусьветных [[Легальная сістэма|легальных сістэмаў]].
Галоўнае прызначеньнепрызначэньне законаў аб інтэлектуальнае ўласнасьці ёсцьёсьць спрыяньне стварэньню вялікай колькасьці разнастайных інтэлектуальных тавараў. Каб дасягнуць дадзенай мэты, законы надзяляюць асобаў і бізнэсаў уласнымі правамі на інфармацыю й інтэлектуальныя тавары створаныя імі, звычайна на пэўны тэрмін. Дадзеныя ўмовы ствараюць эканамічны стымул для стварэньня інтэлектуальных тавараў, бо яны дазваляюць стваральніку атрымліваць выгаду ад інфармацыі й інтэлектуальных тавараў якія былі імі створаныя, дазваляе бараніць іх і спыняць капіяваньне. Чакаецца што дадзеныя стымулы будуць спрыяць новаўвядзеньням і унёскамўнёскам у [[Тэхналёгія|тэхналягічны]] прагрэс краіны-стваральніцы ўмоваў.
Нематэрыяльнае прырода інтэлектуальнае ўласнасьці абумоўлівае пэўныя складанасьці пры параўнаньні зь традыцыйнымі формамі ўласнасьці такімі як зямля й тавары. Ў адрозьненьні ад трыдыцыйнайтрадыцыйнай уласнасьці, інтэлектуальная ўласнасьць ёсьць «''непадзельнае''», так як неабмежаваная колькасьць людзей можа «''спажываць''» тавары бязь іх «''вычарпаньня''вычэрпаньня». Дадаткова ўкладаньню ва інтэлектуальную ўласнасьць перашкаджаюць праблемы прыўлашчаваньня. Напрыклад ўласьнікуласьнік зямлі можа атачыць сваю зямлю моцным плотам і згадзіць узброеную ахову каб бараніць зямлю ад выкарыстаньня, але стваральнік інфармацыі ці літаратуры звычайна ня мае магчымасьцяў каб спыніць першага пакупніка кнігі ад вырабленьня рэплікаў і іх наступны продаж за меньшыменшы кошт. Узвешваньне правоў такім чынам, каб спрыяць стварэньню інтэлектуальных тавараў, але не такіх моцных, каб яны перашкаджалі іх шырокаму спажываньню ёсьць галоўны фокус законаў аб інтэлектуальнае ўласнасьці.
