Мая Львовіч: розьніца паміж вэрсіямі

'''Мая Львовіч''' ([[Беларуская мова|па-беларуску]]: ''Мая Львовіч'', [[Украінская мова|па-украінску]]: ''Майя Львович''; 23 [[Красавік|красавіка]] [[1933]], [[Адэса]], [[Украіна]] - — [[13 ліпеня]] [[2015]], [[Харкаў]], [[Украіна]]) - — украінская і беларуская [[паэтка]], [[перакладніца]], [[мовазнаўца]]. ЧаліцаСяброўка [[Саюз пісьменьнікаў Украіны|Саюзаў пісьменьнікаў Украіны]] (з 1984) і Беларусі (з 1996)<ref> К.  М.  Лагоза. Львович Майя Давидівна // Енциклопедія Сучасної України: електронна версія [веб-сайт] / гол. редкол.: І. М.  Дзюба, А. І.  Жуковський, М. Г.  Железняк та ін.; НАН України, НТШ. Київ: Інститут енциклопедичних досліджень НАН України, 2017. URL: http://esu.com.ua/search_articles.php?id=59706 (дата звернення: 11.03.2021).</ref>. {{Пісьменьнік|Імя=Мая Львовіч|Арыгінал імя=Майя Давидівна Львович|Дата нараджэньня=23 красавіка 1933|Месца нараджэньня=Адэса, Украіна|Дата сьмерці=13 ліпеня 2015|Месца сьмерці=Харкаў, Украіна|Род дзейнасьці=Паэтка, перакладніца|Гады актыўнасьці=1960-ыя - 2015|Мова=Украінская, беларуская, сэрбская}}

Нарадзілася Мая Львовіч 23 красавіка 1933  г. у Адэсе. Ейныя бацька і маці ў 1930  г. перасяліліся ва ўкраінскі горад зь Беларусі, калі пад [[Рэпрэсіі ў БССР|рэпрэсіі]] патрапілі іх сем'ісем’і. Бацька, скончыўшы Адэскі інстытут сувязі, атрымаў накіраваньне на працу ў Харкаў. Туды ў 1938  г. і пераехалі Львовічы з пяцігадовай дачкой. У верасьні 1941  г. маці з дочкамі адправілася ў [[Эвакуацыя|эвакуацыю]]. Яны аселі ў мястэчку Алга Акцюбінскай вобласьці ў [[Казахстан|Казахстане]]е, дзе правялі каля двух гадоў. Там упершыню пачула [[Украінская мова|ўкраінскую мову]], у якую адразу закахалася<ref> Святлана Зайцава, ''Лёс вясёлкі''(Памяці Майі Львовіч)'',http://pawet.net/ns/2015/30/%E2%84%96_30_(1233).html </ref>. У 1957 годзе скончыла [[Харкаўскі ўнівэрсытэт]]. Працавала карэктаркай ў харкаўскім выдавецтве «Прапор»<ref>Олександра Ковальова, ''Крила ластівки'', https://kharkiv-nspu.org.ua/archives/5863</ref>. У 1971-м яна ўпершыню наведала Беларусь, а потым прыязджала ў [[Менск]] і на [[Гомельская вобласьць|Гомельшчыну]] некалькі разоў<ref>Адам Мальдзіс, ''Пяцімоўная паэтэса'', ''БЕЛАРУСЬ СЕГОДНЯ'', 4.08.2015, https://www.sb.by/articles/pyats-mo-naya-paetesa.html</ref>. Мая Львовіч называла сябе ўкраінска-беларускай габрэйкай<ref>Святлана Зайцава, ''Лёс вясёлкі''(Памяці Майі Львовіч)'',<nowiki>http://pawet.net/ns/2015/30/%E2%84%96_30_(1233).html</nowiki>''</ref>.

Творчы шлях М. Львовіч пачынала як перакладніца. Валодала [[Нямецкая мова|нямецкай]], [[Чэская мова|чэскай]], [[Польская мова|польскай]], [[Сэрбская мова|сэрбскай]], [[Расейская мова|расейскай]], [[Беларуская мова|беларускай]], [[Украінская мова|украінскай]] ды [[Мова|мовай]] [[ідыш]]. Большасьць ейных кнігаў зьяўляліся адразу на дзьвух мовах - — па-украінску і па-беларуску: «Цяпельца. Вогник» (Х., 1995), «У зязюльчинім борку. У зозульчинім борку» (К., 2002). Адам Мальдзіс, які быў знаёмы і ліставаўся зь ёю, называў яе пяцімоўнай паэткай<ref>Адам Мальдзіс, ''Пяцімоўная паэтэса'', ''БЕЛАРУСЬ СЕГОДНЯ'', 4.08.2015,

https://www.sb.by/articles/pyats-mo-naya-paetesa.html</ref>. Бо акрамя расейскай, украінскай і беларускай моваў паэтка пісала вершы па-сэрбску і на ідыш. Аўтарка пераклала з беларускай на ўкраінскую творы А. [[Алесь Адамовіч|Адамовіча]], [[Янка Брыль|Я. Брыля]], У. Калесьніка. Шмат перакладала паэзію: [[Янка Купала|Я. Купалу]], [[Максім Багдановіч|М. Багдановіча]], а таксама шматлікіх іншых паваенных паэтаў і паэтак. Сяргей Панізьнік называў яе "«сувязысткай творчых матэрыкоў"»<ref>''Сувязістка творчых мацерыкоў  — Сяргей Панізнік да юбілею Маі Львовіч'',https://lit-bel.org/news/Suvyazstka-tvorchih-matseriko--Syargey-Panznk-da-yubleyu-Ma-Lyvovch-3780/ </ref>. Напачатку 1960-х гадоў Мая зацікавілася вершамі сэрбскай паэткі [[Дэсанка Максімавіч|Дэсанкі Максімавіч]] (1898-19931898—1993), [[Народны паэт|народнай паэткі]] [[Югаславія|Югаславіі]]. Маладая перакладніца пераклала найболей упадабаныя ёй вершы і адправіла іх Д. Максімавіч для аўтарызацыі. У тыя гады паэзія класыкіні югаслаўскай літаратуры Дэсанкі Максімавіч яшчэ не перакладалася на ўкраінскую мову. Д. Максімавіч дасланыя пераклады прыйшліся па душы. Завязалася перапіска. Падборкі вершаў выбітнай сербскай паэткі ў перакладзе М. Львовіч пачалі зьяўляцца на старонках украінскіх рэспубліканскіх часопісаў, пасля ўвайшлі ў зборнік вершаў Д. Максімавіч "«Лірика"» (Кіеў, 1985). Апрача перакладаў Мая Львовіч сама пісала вершы па-сэрбску<ref>Святлана Зайцава, ''Лёс вясёлкі''(Памяці Майі Львовіч)'', http://pawet.net/ns/2015/30/%E2%84%96_30_(1233).html </ref>. Адначасова з паэтычнай творчасьцю і перакладніцкай дзейнасьцю Мая Львовіч актыўна вяла і грамадзкую. На ейнай кватэры часта зьбіраліся харкаўскія беларусы і [[Беларусістыка|беларусісты]]  — на чале з дацэнткай унівэрсытэту Аляксандрай Кавалёвай. Пэтка таксама рыхтавала ўкраінска-беларускі сынанімічны слоўнік<ref>Адам Мальдзіс, ''Пяцімоўная паэтэса'', ''БЕЛАРУСЬ СЕГОДНЯ'', 4.08.2015,