На Беларусі прататып тынкоўкі вядомы з [[Жалезны век на Беларусі|жалезнага веку]], калі сьцены жытлаў абмазвалі [[гліна]]й. У [[|12XII стагодзьдзе|12 ст.]]стагодзьдзі для апрацоўкі фасадаў [[Дабравешчанская царква (Віцебск)|Дабравешчанскай царквы]] ў [[Віцебск]]у выкарыстоўвалася адмысловая дэкаратыўная абмазка-тынкоўка.
Напрыканцы [[15 стагодзьдзе|15]] XV — першай палове [[16XVI стагодзьдзе|16 ст.]]стагодзьдзя тынкоўка ўжывалася для абробкі асобных элемэнтаў фасаду ([[ніша|нішы]], часткі [[Шчыт (архітэктура)|шчытоў]], [[франтон]]аў). У другой палове 16-[[17XVI—XVII стагодзьдзе|17]] стст.стагодзьдзях тынкавалі цалкам фасады будынку, а таксама сьцены ў сярэдзіне. Акрамя звычайнай роўнай і гладкай тынкоўкі ўжываўся і спосаб дэкаратыўнага аздабленьня муроў будынкаў, заснаваны на выдрапваньні верхняга слоя тынкоўкі да ніжніх кантрастных па колеры слаёў — [[зграфітасграфіта]]. Сродкам тынкоўкі на фасадах будынкаў імітавалася [[Рустыкарустыка]], фактурнай тынкоўкай вылучаліся [[філёнга|філёнгі]]. Тынкоўка часта пакрывалася зьверху [[вапна]]й ззь мінэральнымі і некаторымі арганічнымі [[пігмэнт]]амі (чырвоная і жоўтая [[вохра]], [[сьвінцовы сурык]], [[драўняны вугаль]] і інш.).
У сучаснай архітэктуры дэкаратыўная тынкоўка пашырана ў аздабленьні [[фасад]]аў і [[інтэр'ерінтэр’ер]]аў жылых і грамадзкіх будынкаў.
