|
== Структура ==
* ЦэнтрЦэнтар гісторыі даіндустрыяльнага грамадзтва (кіраўнік док. гіст. навук [[Вольга Ляўко|Вольга Мікалаеўна Ляўко]])
* ЦэнтрЦэнтар гісторыі індустрыяльнага грамадзтва (кіраўнік канд. гіст. навук [[Мікалай Сьмяховіч|Мікалай Уладзіміравіч Сьмяховіч]])
* ЦэнтрЦэнтар гісторыі постіндустрыяльнага грамадзтва (кіраўнік док. гіст. навук УладзімірУладзімер Іванавіч Кузьменка)
* ЦэнтрЦэнтар гісторыі геапалітыкі (загадчык -— сябра-кар. НАН Беларусі [[Аляксандар Аляксандравіч Каваленя]])
* Цэнтральны навуковы архіў НАН Беларусі (Заг. архівам канд. гіст. навук Марына УладзіміраўнаЎладзімераўна Глеб)
У інстытуце ёсьць выдавецтва.
== Мінуўшчына ==
15 кастрычніка 1929 г. Прэзыдыюм Беларускай акадэміі навук зацьвердзіў Пастанову аб стварэньні ІнстытутаІнстытуту гістарычных навук, які стаў 1-й навукова-дасьледчай установай акадэміі. Першым кіраўніком ІнстытутаІнстытуту быў акадэмік [[Усевалад Ігнатоўскі]], які займаў пасаду старшыні Беларускай акадэміі навук. Першапачаткова Інстытут налічваў 9 супрацоўнікаў. З 1931 году стаў называцца Інстытутам гісторыі. Першапачаткова дасьледавалі: [[Паўстаньне 1863—1864 гадоў|Паўстаньне Каліноўскага 1863—1864 гадоў]] (У.Ігнатоўскі), [[Кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 году ў Расеі|Кастрычніцкі пераварот 1917 году]] і станаўленьне Саветаў ([[Павал Горын-Каляда]]), вызваленчыя і грамадзкія рухі ([[Васіль Шчарбакоў]]), [[фэадалізм]] і [[капіталізм]] у Беларусі ([[Дзяніс Дудкоў]], [[Канстантын Кернажыцкі]] і [[Антон Ясінскі]]). За 1929-1941 гг. выдалі 32 манаграфіі<ref name="з"/>.
З 1935 г. пачалося напісаньне абагульняльнага дасьледаваньня гісторыі Беларусі, якому замінула [[Рэпрэсіі ў БССР|беспадстаўнае асуджэньне]] каля 20 супрацоўнікаў ІнстытутаІнстытуту: 6 акадэмікаў П.Горын-Каляда, [[Станіслаў Матулайціс]], [[Уладзімер Пічэта]], [[Езэкіль Рыўлін]] (1901—1978), [[Віталь Сярбента]] (1895—1980), В.Шчарбакоў, кандыдаты навук К.Кернажыцкі, [[Аляксандар Ляўданскі]]. Меншасьць перажыла рэпрэсіі. З пачаткам Нямецка-савецкай вайны ў 1941 г. частка супрацоўнікаў выехала ў тыл. У [[Чырвоная армія|Чырвоную армію]] заклікалі кандыдатаў навук Дз.Дудкова і [[Яфім Шлосбэрг|Яфіма Шлосбэрга]] (1906—1970), мастака Міхаіла Федасеева. Добраахвотнікам пайшоў супрацоўнік [[Яфрэм Карнейчык]] (1900—1972). Асьпірант М.Матусевіч кіраваў дывэрсійнай групай у партызанскім атрадзе. Некаторыя загінулі на фронце: А.Калечык і [[Восіп Лочмель]] (1907—1942). Бязь вестак прапаў супрацоўнік [[Эдуард Галубок]] (1905—1942). У 1944 годзе ў Менскім падпольлі загінуў навуковы сакратар ІнстытутаІнстытуту М.Махнач. Нямецкія акупанты вывезьлі археалягічныя калекцыі<ref name="з"/>. Зьніклі картатэка ўліку помнікаў, археалягічная фотатэка і рукапісы неапублікаваных працаў.
У чэрвені 1944 г. Інстытут аднавілі паводле Пастановы АН БССР у складзе 10 супрацоўнікаў. У 1946 годзе ўжо працавалі 2 дактары і 6 кандыдатаў навук, 7 старэйшых і 4 малодшых навуковых супрацоўнікаў. У 1954 і 1961 гадах выйшлі 1-ы і 2-і тамы 2-томніка «Гісторыя Беларусі». У 1972—1975 гг. выйшаў 5-томнік «Гісторыя Беларускай ССР» пад кіраўніцтвам старшыні рэдакцыйнай калегіі [[Іларыён Ігнаценка|Іларыёна Ігнаценкі]] (1919—2002) і пры ўдзел галоўных рэдактараў тамоў [[Канстанцін Шабуня|Канстанціна Шабуні]] (1912—1984), [[Іван Марчанка|Івана Марчанкі]] (1923—1997), І.Краўчанкі і [[Аляксандар Філімонаў|Аляксандра Філімонава]] (1918—2007). У 1982 г. у Берасьці адчынілі музэй горадагораду высілкамі археолягаў ІнстытутаІнстытуту. У 1976—1985 гг. выдалі звыш 150 кніг. На кастрычнік 1999 г. у Інстытуце працавалі 13 дактароў і 52 кандыдаты навук. 1/3 складалі археолягі. У 1985—1998 гг. выдалі звыш 250 кніг. За ўвесь час каля 540 [[манаграфія]]ў, зборнікаў і брашураў. У 1990-я: 2-томнік «Нарысы гісторыі Беларусі», 1-я тамы 4-томніка «Археалёгія Беларусі» і 3-томніка «Гісторыя сялянства Беларусі»<ref name="з">{{Артыкул|аўтар=[[Міхаіл Касьцюк]].|загаловак=Гісторыяй апантаныя|спасылка=|выданьне=[[Зьвязда]]|тып=газэта|год=15 кастрычніка 1999|нумар=196-197 (23797-23798)|старонкі=5|issn=1990-763x}}</ref>.
=== Кіраўнікі ===
| 