Рэжым чорных палкоўнікаў: розьніца паміж вэрсіямі

 

== Вайсковы пераварот ==

Прыход да ўлады вайскоўцаў у Грэцыі зьявіўся вынікам шматгадовага процістаяньня левых і правых палітычных сілаў, карані якога ідуць у 20-я рокі XX стагодзьдзя і якія не прыпыняліся нават пад час нямецкай акупацыі. Спрыяў посьпеху паўсталых афіцэраў і канстытуцыйны крызіс у краіне цягам двух гадоў.

 

Больш за 5 тысячаў палітычных супернікаў вайсковага рэжыму былі арыштаваныя. Партыі былі забароненыя, канстытуцыя абвешчаная нядзейнаю, на большай частцы тэрыторыі краіны ўведзены [[надзвычайны стан]], апазыцыйныя сілы зазналі перасьлед войска і [[Таемная паліцыя|таемнай паліцыі]], частка ейных актывістаў адпраўленыя ў [[Канцэнтрацыйны лягер|канцэнтрацыйныя лягеры]]. Уведзеная суворая [[цэнзура]] друку, любыя праявы супраціву неадкладна прыдушваліся.

 

 

Хоць Пападопуляс і пераняў элемэнты [[Фашызм|фашысцкай]] фюрэрскай ідэалёгіі, ён ня стаў засноўваць масавую фашысцкую арганізацыю. Таксама асобныя дасьледчыкі лічаць, што сам пераварот быў зьдзейсьнены з падтрымкай амэрыканскіх спэцслужбаў<ref>Віпперман Вольфганг. Європейський фашизм у порівнянні 1922—1982&nbsp;рр.</ref>. Пападопуляс паступова зьніжаў жорсткасьць свайго рэжыму, праводзячы лёгкую «дэмакратызацыю». 1 чэрвеня 1973 року была скасаваная манархія, і Пападопуляс абвясьціў сябе прэзыдэнтам Грэцкай рэспублікі.

 

== Кіпрскі крызіс ==

 

 

Урад Грэцыі быў вымушаны перайсьці да мабілізацыі. Наяўнасьць у грамадзянаў зброі дазволіла грэцкім афіцэрам, прыхільным дэмакратычнага ладу, патрабаваць ад рэжыму перадачы ўлады цывільнаму кіраўніцтву.

Кіраўнікі хунты [[Стыліянас Патакас]] і [[Нікаляас Макарэзас]] заявілі, што раскайваюцца ва ўчыненым, і былі вызваленыя з-пад варты ў 1990 року. Галоўны правадыр хунты Георгіяс Пападопуляс ад амністыі на ўмовах пакаяньня ў сваім учынку адмовіўся. Ён сканаў ад раку ў 1999 року ў 80-гадовым узросьце.

 

 

== Крыніцы ==

{{Reflist}}

 

[[Катэгорыя:Гісторыя Грэцыі]]