Саксэн-Ваймар

Саксэн-Ваймар (па-нямецку: Sachsen-Weimar) — княства ў Турынгіі, Нямеччына са сталіцай у Ваймары, якое існавала з 1572 па 1809 год.

Межы княства Саксэн-Ваймар (ружовым колерам пазначаныя тэрыторыя Саксэн-Іены, далучанай да Саксэн-Ваймара ў 1690)

У XV стагодзьдзі большасьць тэрыторыяў сучаснай Турынгіі, уключаючы абшары Ваймару, былі пад уладаю нямецкага княскага роду Ветынгаў, кюрфюрстаў Саксоніі. У 1485 годзе маналітныя ветынскія землі былі падзеленыя сярод прадстаўнікоў адгалінаваньняў княскага роду і Турынгія адыйшла да эрнэстынскай сям’і, якая таксама захоўвала права на тытулаваньне сваіх нашчадкаў кюрфюрстамі. Калі ў 1547 годзе Ёган Фрыдрых I, кюрфюрст Саксоніі, быў пераможаны, схоплены і пазбаўлены сваіх земляў імпэратарам Сьвятой Рымскай Імпэрыі Карл V, яму было дазволена захаваць за сабой толькі турынскія абшары. У 1572 годзе эрнэстынскія землі былі падзеленыя радавымі нашчадкамі на княствы Саксэн-Ваймар і Саксэн-Гота.

Цягам часу наступных трох стагодзьдзяў землі дзяліліся ў выпадку наяўнасьці ў князя прынамсі аднаго нашчадка, які б здолеў кіраваць адасобленым княствам, і зноўку перадалучаліся, калі князі паміралі без напрасткавых нашчадкаў. У выніку, княства Саксэн-Ваймар неаднойчы дзялілася і ўзбуйнялася. Цягам усяго гэтага пэрыяду Турынгія складалася зь некалькіх адасобленых тэрытарыяльных частак розных памераў, якія не межавалі спаміжсобку. У 1741 князь Саксэн-Ваймара Эрнэст Аўгуст I успадкаваў княства Саксэн-Эйзэнах. Эрнэст Аўгуст II, які быў каранаваны ў 1748, памёр у 1758, і яго маладая ўдава, Ганна Амалія, была прызначаная рэгенткай краіны і ахоўніцай яе маладога інфанта Карла Аўгуста. Рэгенства Ганны Амаліі і валадарыньне Карла Аўгуста прывабілі да княскага двара лепшых навукоўцаў Нямеччыны, у тым ліку Гётэ, Шылера і Гердэра, і зрабілі Ваймар буйным культурным цэнтрам.