Рэнтгенаграфія (рэнтгенадыягностыка, па-ангельску: projection radiography, plain film radiography, X-ray imaging, roentgenography, X-ray study, X-ray filming) — дасьледаваньне ўнутранай структуры аб’ектаў, якія праектуюцца пры дапамозе рэнтгенаўскіх прамянёў на спэцыяльную плёнку або іншае сьвятлоадчувальнае рэчыва.

Рэнтгенаўскі здымак локця ў сагнутым і простым стане.

Найбольш часта тэрмін адносіцца да мэдычнага неінвазіўнага дасьледаваньня, заснаванага на атрыманьні сумацыйнай праекцыйнай выявы анатамічных структураў арганізму з дапамогай праходжаньня празь іх рэнтгенаўскіх прамянёў і рэгістрацыі ступені паслабленьня рэнтгенаўскага выпраменьваньня. Адрозьніваюць традыцыйную ды лічбавую рэнтгенаграфію. На лічбавых рэнтгенаўскіх апаратах адлюстраваньне можа фіксавацца не толькі на плёнцы, а таксама на паперы, у магнітнай або магнітна-аптычнай памяці. Лічбавая рэнтгенаграфія дае высокую якасьць адлюстраваньня, мае паніжаную прамянёвую нагрузку. Асноўным клінічным патрабаваньнем да рэнтгенаўскага адлюстраваньня зьяўляецца яго інфарматыўнасьць[1].

Глядзіце таксама рэдагаваць

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ А. М. Міхайлаў. Рэнтгенадыягностыка // БЭ. — Мн.: 2002 Т. 14. С. 14