Дакумэнтальнае кіно

Дакумэнтальнае кіно (або неігравое кіно) — від кінэматографа. Дакумэнтальным называецца стужка, ў аснову якой ляглі здымкі сапраўдных падзей і асоб. Слова «дакумэнтальны» (па-ангельску: documentary) у дачыненьні да такога жанру/віду кіно быў упершыню прапанаваны Джонам Грырсанам (пад псэўданімам «Кінаглядач») у рэцэнзіі на стужку «Мана паўднёвых мораў», апублікаванай 8 лютага 1926 года. Да гэтага францускія журналісты і крытыкі называлі такую стужку, зробленыя на матэрыялах здымак падарожжаў. Грырсан жа вызначыў дакумэнтальнае кіно як «творчую распрацоўку рэчаіснасьці».

Чарлі Чаплін захапляецца 35-мілімэтровай кінакамерай на прыстані Танджунь Прыок неўзабаве пасьля таго, як Чаплін прыбыў у докі Батавіі. Чарлі Чаплін меў сваю ўласную 16-мм кінакамэру.

Першыя дакумэнтальныя здымкі былі зроблены яшчэ пры зараджэньні кінэматографа. Тэмай для дакумэнтальных стужак найчасьцей становяцца цікавыя падзеі, культурныя зьявы, навуковыя факты і гіпотэзы, а таксама знакамітыя асобы і супольнасьці. Майстры гэтага віду кінатворчасьці нярэдка ўзьнімаліся да сур’ёзных філясофскіх абагульненьняў у сваіх творах. Рэканструкцыі сапраўдных падзей у ігравым кінэматографе (напрыклад, гістарычны фільм, біяграфічны фільм, і т. п.) не адносяцца да дакумэнтальнага кіно.

Прыкладам дакумэнтальнага кіно можна назваць «Ворша 1991».

Глядзіце таксама

• Мастацкае кіно

Літаратура

• Curthoys A., Lake M. Connected worlds: history in transnational perspective. — Australian National University Press, 2004. — 278 p..

Вонкавыя спасылкі

Дакумэнтальнае кіно — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў