Пасьля вайны пачалася новая хваля скасаваньня парафіяў і абмежаваньня дзейнасьці кааліцкагаКаталіцкай касьцёлуЦарквы, сьвятары масава выжджалівыяжджалі ў Польшчу, шмат зь іх было рэпрасавана. На [[1 студзеня]] [[1960]] у БССР існавала 191 каталіцкае аб’яданьне ізз 102 ксяндзьмісьвятарамі, на [[1985]] — 96 аб’яднаньняў з 52 ксяндзьмісьвятарамі. Біскупы ў дыяцэзіі не прызначаліся. Сувязі беларускагаКаталіцкай Царквы ў касьцёлуБеларусі з [[Ватыкан]]ам былі парушаны (зьдзяйсьняліся нелегальна празь япіскапатепіскапат Польшчы). Кадры духавенства для Беларусі рыхтаваліся ад [[1975]] у [[Рыґа|Рыскай]] каталіцкай духоўнай сэмінарыі.
У сувязі зь перабудовай у СССР і ўсталяваньнем дыпляматычных адносінаў з Ватыканам палепшылася сытуацыя й на Беларусі. [[25 ліпеня]] [[1989]] папежпапа [[Ян Павал II]] рукапаклаў у біскупы й прызначыў апостальскім адміністратарам Менска й усяе Беларусі [[Тадэвуш Кандрусевіч|Тадэвуша Кандрусевіча]]. Такім чынам была адроджаная Менская дыяцэзія. У [[1990]] у Горадні была створаная каталіцкая сэмінарыя. У [[1991]] была ўтвораная [[Менска-Магілёўская архідыяцэзія]] (мітраполія, у межах [[Менская вобласьць|Менскае]] й [[Магілёўская вобласьць|Магілёўскае абласьцёў]]) з падпарадкаваньнем апошняй Пінскае дыяцэзіі (у межах [[Берасьцейская вобласьць|Берасьцейскае]] й [[Гомельская вобласьць|Гомельскае абласьцёў]]). [[13 траўня]] [[1991]] замест Тадэвуша Кандрусевіча, які быў прызначаны апостальскім адміністратарам эўрапейскае часткі Расеі, Менска-Магілёўскім арцыбіскупам быў прызначаны [[Казімер Сьвёнтак]]. [[13 красавіка]] [[1991]] у межах [[Гарадзенская вобласьць|Гарадзенскае вобласьці]] была створаная [[Гарадзенская дыяцэзія]], на чале якой стаў [[Аляксандар Кашкевіч]]. [[27 ліпеня]] [[1991]] была абвешчаная незалежнасьць Беларусі.
