'''Пры́казка''' — гэта агульнавядомае кароткае выслоўе з павучальным сэнсам. Па форме і функцыі гэты тып [[устойлівая адзінка|ўстойлівай адзінкі]] аналягічны [[сказ|сказу]]у: ён валодае сэнсавай, структурнай і інтанацыйнай завершанасьцю. Прыклад: ''Адной рукой і вузла не завяжаш''.
Вывучэньнем прыказак з [[мовазнаўства|лiнгвiстычных]] пазыцыйпазыцыяў займаецца [[фразеалогіяфразэалёгія]].
Прыказка –— гэта „фальклорны мікратэкст“«фальклёрны мікратэкст»<ref>[Михневич 2002: 94] Mихневич А.Е. Идиоматика // Белорусский и другие славянские языки: семантика и прагматика: Материалы Междунар. конференции Вторые Супруновские чтения (28–29 сент. 2001 г., Минск) / В авт. редакции. – Мн.: БГУ, 2002. – С. 89–95.</ref>: у ім філязофскі зьмест спалучаецца з дасканаласьцю формы, якая адшліфоўвалася даволі часта на працягу стагодзьдзяў. Яе кампанэнты часта зьвязваюцца ўнутранай [[рыфма|рыфмай]]й: ''Сем разоў адмервай, а раз адрэзвай''.
Прыказкі свабодна ўключаюцца ў тэкст, бо іх выкарыстаньне не абумоўленае заканамернасьцямі лексікалексыка-граматычнай спалучальнасьці са словамі свабоднага ўжываньня. Нават дыскурсіўная залежнасьць прыказак меншая ў параўнаньні з прымаўкамі.
