УНА-УНСО: розьніца паміж вэрсіямі

{{Вікіфікаваць}}

{{Артаграфія}}

'''Украінская нацыянальная асамблея''' — Украінская народная самаабарона (укр. ''Українська національна асамблея - Ураїнська народна самооборона'')

 

'''Сайт''': http://www.una-unso.in.ua/

 

 

Да вясны 1991 кіраўніцтва УМА усё больш і больш патрабавала пераўвасабленьні УМА у паўнавартасную палітычную партыю. З-за гэтага з аб’яднаньня вышлі Ўкраінская нацыянальная партыя і Ўкраінская народна-дэмакратычная партыя. Пасля гэтага (8 верасня) УМА была пераназваная ва Ўкраінскую нацыянальную асамблею (УНА) і абвясціла сябе партыяй. Афіцыйнай рэгістрацыі УНА, аднак, у часы СССР не атрымала.

2002 апынуўся годам расколаў. 30 чэрвеня 2002 у партыі адбыўся раскол — прыхільнікі Андрэя Шкіля правялі з’езд і абралі яго старшынёй УНА — УНСО. Скарыстаўшыся зняволеньнем Мікалая Карпюка, група унсоўцаў абрала сваім старшынёй партыйнага фунцыянера Эдуарда Коваленку. Былы дэпутат ад УНА — УНСО, Юры Тыма, гэтак жа арганізаваў сваю ўласную партыю, якую назваў "Украінскай нацыянальнай асамблеяй — Украінскай нацыянальнай салідарнай арганізацыяй".

 

 

У 2005 УНА — УНСО пачаткі паступова адраджацца. 15 кастрычніка 2005 у Кіеве мінуў чарговы з’езд УНА — УНСО Эдуарда Коваленкі. На ім часова інтэрнаваны Коваленка быў зрушаны з паста раздзела партыі і новым старшынёй УНА — УНСО быў абраны яе заснавальнік, састарэлы Юры Шухевіч. У снежні таго жа году адбылося ўз’яднаньне прыхільнікаў Юрыя Шухевича і Мікалая Карпюка, якіх міністэрства юстыцыі працягвала лічыць правамоцнай УНА — УНСО (паводле заявы ад верасня 2005). Пасля абнаўленьня кіраўніцтва партыя трохі актывізавалася і атрымала невялікую перамогу на парламенцкіх выбарах 26 сакавіка 2006 — за яе прагаласавалі 16.379 чалавек. Пасля гэтага УНА — УНСО удзельнічала ў такіх гучных прадпрыемствах, як імпрэза 64-годдзі УПА 14 кастрычніка 2006 і дня нараджэньня Сцяпана Бандеры 1 студзеня 2007 у Кіеве.