Мікола Дзямідаў: розьніца паміж вэрсіямі

У [[1905]] годзе здаў экзамэн на настаўніка двухклясных пачатковых школ у настаўніцкай сэмінарыі ў Сьвіслачы[[Сьвіслач]]ы. У [[1907]] годзе паступіў як вольны слухач на вячэрнія курсы на гістарычна-філалагічныфілялягічны факультэт [[Варшаўскі ўнівэрсытэт|Варшаўскага унівэрсытэтуўнівэрсытэту]]; працаваў у канцылярыі службы руху Ўправы ПрывіслянскайПрывісьлянскай чыгункі. [[1 кастрычніка]] [[1911]] годагоду прызначаны кіраўніком чыгуначнай школы чыгункі ў Беластоку[[Беласток]]у.

З [[1914]] годагоду на ваеннай службе ў царскай арміі. [[1 лютага]] [[1917]] года скончыў Першую Паўлаўскую вайсковую школу. Удзельнічаў у кастрычніцкай рэвалюцыі, быў Наваградзкім акруговым камісарам. З сакавіка да лістапада [[1918]] годагоду ў нямецкім палоне. Арганізаваў беларускія аддзелы ў [[Вільня|Вільні]]. [[1 сьнежня]] [[1918]] годагоду быў адкамандзіраваны ў годнасцігоднасьці паручніка ў Літоўскае міністэрства абароны. З [[20 сьнежня]] [[1918]] годагоду да [[1 чэрвеня]] [[1919]] годагоду быў камэндантам [[Горадня|Горадні]]. Арыштаваны польскімі ўладамі, сядзеў у [[Коўна|Коўне]], быў інтэрнаваны ў лагерылягеры ў Беластоку. У [[1919]] году увайшоў у склад Беларускай Вайсковай Камісіі у Вільні.

У [[1920]] годугодзе уў навакольлях [[Беласток]]у набраў з добраахвотнікаў батальён (ак.каля 400 чалавек) і далучыўся да арміі [[Станіслаў Булак-Балаховіч|Станіслава Булак-Балаховіча]]. У складзе астроўскага пяхотнага палка 2-й пяхотнай дывізіі [[10 лістапада|10]]-[[14 лістапада]] вёў зацятыя баі за [[Калінкавічы]], [[21 лістапада]] удзельнічаўўдзельнічаў у баях над [[Прыпяць (рака)|Прыпяцю]]. Са сваім батальёнам працягваў барацьбу таксама пасляпасьля адступленняадступленьня арміі Булак‑Балаховіча на кантраляваную палякамі тэрыторыю. Вёў баі да студзеня 1920 годагоду, паслапасьля чаго адышоў на польскі бок фронту і быў інтэрнаваны. Батальён Міколы Дзямідава быў апошнім беларускім падразьдзяленьнем, які ў адкрытым баі аказваў супраціў савецкім войскам.

У [[1921]]—[[1922]] годах быў настаўнікам у Гарадку, патам жыў у [[Латвія|Латвіі]]. У [[1940]] быў арыштаваны і да [[1941]] году зьняволены ў [[Масква|Маскве]] на [[Лубянка|Лубянцы]]. У [[1941]]—[[1944]] годах быў інспэктарам школьніцтва ў Латвіі і Беларусі. Быў выкладчыкам у батальёне Беларускай Краёвай Абароны. Быў адкамандзіраваны на працу ў Мабілізацыйным аддзеле Галоўнага кіраўніцтва вайсковых справаў і Аддзеле апекі над бежанцамі Беларускай Цэнтральнай Рады. З [[1950]] годагоду ў [[Злучаныя Штаты Амэрыкі|ЗША]].

Пахаваны ў [[Чыкага]].