Італё Кальвіна: розьніца паміж вэрсіямі

Нарадзіўся ў [[Сант’ягаСант'яга-дэ-Ляс-Вэгас]] (''Santiago de Las Vegas'') на [[Куба|Кубе]], дзе працаваў ягоны бацька. У хуткім часе сям’я вярнулася ў [[Італія|Італію]]. Дзяцінства правёў у [[Сан-Рэма]], там атрымаў сярэднюю адукацыю.

Напачатку [[Другая сусьветная вайна|Другой сусьветнай вайны]] перапыніў навучаньне на аграрным факультэце і ў [[1943]] годзе далучыўся да партызанскага руху. У [[1945]] годзе пераязджаепераяжджае ў [[Турын]], дзе супрацоўнічае ў розных газэтах. Стаецца чальцом [[Камуністычная партыя|Камуністычнай партыі]].

У [[1947]] годзе скончыў [[унівэрсытэт]], абараніўшы дыплёмную працу па творчасьці [[Джозэф Конрад|Джозэфа Конрада]], і пачаў працаваць у камуністычнай газэце ''“L'Unità”''.

З дапамогай сяброў-пісьменьнікаў [[Чэзарэ Павэзэ]] і [[Эліё Вітарыні]] Італё Кальвіна выдаў першую кнігу “Сьцежка павучыных гнёздаў” (''Il sentiero dei nidi di ragno'') –— нэарэалістычную [[аповесьць]], заснаваную на ўласным партызанскім досьведзе, а ў [[1949]] годзе –— зборнік апавяданьняў “Апошнім прыходзіць груган” (''Ultimo viene il corvo''). Абедзьве кнігі зьявіліся ў асяродзьдзі нэарэалізму. У гэты пэрыяд выходзіць і кніга “Юнакі з По” (''I giovani del Po''), нэарэалістычная і пралетарская паводле тэматыкі, блізкая да прозы Ч.Павэзэ.

У [[1964]] годзе пісьменьнік наведвае [[Парыж]], знаёміцца з [[Ралян Барт|Ралянам Бартам]] і [[Клёд Леві-Строс|Клёдам Леві-Стросам]] і захапляецца [[сацыялёгія]]й, [[касмалёгія]]й і [[сэміётыка]]й. Новыя зацікаўленасьці паўплывалі і на ягоную творчасьць: неўзабаве выходзіць зборнік апавяданьняў “Космакамічныя гісторыі” ([[1965]]), а ў [[1969]] годзе –— раман “Замак скрыжаваных лёсаў” (''Il castello dei destini incrociati''). Гэтыя, а таксама наступныя творы ствараліся пад значным уплывам фантастыкі і [[сюррэалізм]]у: “Нябачныя гарады” (''Le cittá invisibili'', [[1972]]), “Калі адной зімовай ноччу вандроўнік...” (''Se una notte d'inverno un viaggiatore..'', [[1979]]).