Эвенкійская мова: розьніца паміж вэрсіямі

Эвенкі ня мелі ўласнай пісьмовай мовы да ўвядзеньня лацініцы ў [[1931]] годзе і наступнага пераходу на кірыліцу ў [[1936]]-[[1937]] гг.<ref name="BG4"/>. Літаратурная мова першапачаткова была заснаваная на непскім дыялекце паўднёвае групы, аднак у 1950-х гадох за яе аснову быў узяты дыялект Каменнае Тунгускі<ref name="Atknine"/>. Літаратурны стандарт падвергнуўся крытыцы расейскага этнографа Сяргея Шыракагорава, у манаграфіі якога быў дадзены прагноз аб хуткай сьмерці мовы<ref>Inoue, Koichi (1991), [https://web.archive.org/web/20120320030621/http://nirc.nanzan-u.ac.jp/publications/afs/pdf/a831.pdf "Tungus Literary Language"], Asian Folklore Studies 50 (1): 35–66, doi:10.2307/1178185, JSTOR 1178185</ref>, Шыракагораў сьцьвярджаў, што літаратурная эвенкійская яшчэ не дасягнула нарматыўнага статусу, які маглі б разумець усе носьбіты мовы, і што носьбіты розных дыялектаў разумеюць гэтую літаратурную мову зь вялікай цяжкасьцю<ref name="BG4"/>. Тым ня менш, літаратурны стандарт мовы атрымаў досыць шырокае прызнаньне і працягвае выкарыстоўваць свае функцыі<ref name="Atknine"/>. Ад 1930-х гадоў ажыцьцяўляюцца пераклады твораў на мову, публікуюцца падручнікі і слоўнікі<ref name="ne"/>. У Туры, адміністрацыйным цэнтры былой [[Эвенкійская аўтаномная акруга|Эвенкійскай аўтаномнай акругі]], у мясцовай газэце штотыднёва публікуюцца дадатковыя тэксты па-эвенкійску<ref name="Atknine"/>.