Рымская імпэрыя: розьніца паміж вэрсіямі

'''Рымская імпэрыя''' ({{мова-la|Imperium Romanum}}) — апошні пэрыяд у існаваньні [[Старажытны Рым|Старажытнага Рыму]], які пачаўся ў [[27 да н. э.|27 годзе да н. э.]] з праўленьня [[Актавіян Аўгуст|Аўгуста]] і скончыўся пры падзеньні Рыму ў [[476]] годзе. У часы росквіту Рымская імпэрыя аб’ядноўвала ў сваіх межах заходнюю і паўднёва-ўсходнюю часткі [[Эўропа|Эўропы]], [[Малая Азія|Малую Азію]], узьбярэжжа [[Паўночная Афрыка|Паўночнай Афрыкі]], [[Сырыя|Сырыю]], [[Палестына|Палестыну]].

У [[1I—II стагодзьдзе|1]]—[[2 стагодзьдзе|2 стагодзьдзі]]стагодзьдзях ажыцьцяўлялася паступовая экспансія — захоп рэшты [[Пірэнэйскі паўвостраў|Пірэнэйскага паўвострава]] (яеяго поўначнайпаўночнай часткі), Альпаў, Эгіпту. Палітыку экспансіі працягваў прадстаўнік дынастыі Юліяў-Кляўдыяў [[Тыбэрыюс]] (14 па 37 год н. э.). Ён спрабаваў умацаваць імпэратарскую ўладу, знайсьці падыход да Сэнату. Прадстаўнік дынастыі Антанінаў [[Марк Ульпіюс Траян]] (98—117) павёў войскі на тэрыторыі ад [[Карпаты|Карпатаў]] да [[Днестар|Днястру]] і ў [[Азія|Азію]] да [[Чырвонае мора|Чырвонага мора]].

На захопленых тэрыторыях засноўваліся правінцыі — усталёўваўся рымскі грамадзкі і эканамічны лад. Імпэратар [[Канстантын I Вялікі|Канстантын Вялікі]] (305—337) зрабіў [[хрысьціянства]] дзяржаўнай рэлігіяй імпэрыі і перанёс сталіцу ў [[Стамбул|Канстантынопаль]], чым заклаў падмурак пазьнейшаму разьдзяленьню імпэрыі на [[Заходняя Рымская імпэрыя|Заходнюю]] і Ўсходнюю часткі ([[Бізантыйская імпэрыя]]). У гісторыі палітычнага ладу Рымскай імпэрыі выдзяляюць два пэрыяды — прынцыпат (31—285 гады) і дамінат (285—324 гады). У [[395]] годзе пасьля сьмерці імпэратара [[Тэадосіюс I|Тэадосіюса I]] імпэрыя канчаткова разьдзялілася на дзьве, прычым Усходняя Рымская імпэрыя праіснавала да 1453 году.