[[Літаратурная мова]] ([[Сэрбскахарвацкая мова|сэрбскахарвацкая]]) была створаная ў першай палове XIX стагоддзястагодзьдзя на аснове штокаўскіх гаворак. У яе фармаваньні выбітную роль адыграў [[Вук Караджыч]], які рэфармаваў правапіс і выдаў слоўнік сэрбскае мовы (першае выданьне — [[1818]]). Аб'яднаньне ў літаратурнай мове асаблівасьцяў розных дыялектаў дало вялікую варыятыўнасьць літаратурнойлітаратурнай мовы як у [[лексыка|лексыцы]], так у [[фанэтыка|фанэтыцы]] і [[марфалёгія (мовазнаўства)|марфалёгіі]]. Арфаэпічная норма вымаўленьня — падвоеная: на месцы старога «[[яць|яця]]» (Ѣ) дапускаецца вымова [e] (збольшага ў Сэрбіі) або [je] (збольшага у Чарнагорыі), што адпаведна называецца '''э'''каўскай і '''іе'''каўскай нормамі.
Старажытнейшыя пісьмовыя помнікі датуюцца XII стагоддзям: Грамата Куліна, напісаная [[кірыліца|кірыліцай]] [[1189]] г. і Міраслаўлева евангелеэвангельле ([[1192]] г.). У сучаснай мове выкарыстоўваецца як [[лацінка|лацінскі альфабэт]] (у Харватыі, Босьніі і Чарнагорыі) так і [[кірыліца]] (збольшага ў Сэрбіі, Босьніі і паўночных раёнах Чарнагорыі).
