'''Ляво́н Язэ́павіч (Леанард ІосіфавічЁсіфавіч) ЗаяцЗа́яц''' (сак. [[1890]] году, в. [[Даўгінаў|Даўгінава]] ВілейскагаВялейскага пав., цяпер у [[Вялейскі раён|Вялейскім раёне]] — [[23 верасьня]] [[1935]] году) — беларускі палітычны дзеяч.
Скончыў [[Пецярбурскі ўнівэрсытэт]]. У 1914—16 гадох працаваў у Віленскім акцызным упраўленьні, у 1916—17 гадох — адказны сакратар МінскагаМенскага аддзелу УсерасейскагаЎсерасейскага ЗемсаюзаЗемсаюзу. Сябар партыі беларускіх эсэраў. На [[Першы Ўсебеларускі кангрэс|УсебеларускімЎсебеларускім зьезьдзе]] абраны чальцом [[Рада Беларускай Народнай Рэспублікі|Рады БНР]]. 3 лютага 1918 году ў складзе [[Народны сакратарыят БНР|Народнага сакратарыятасакратарыяту Беларусі]]. Пасьля расколу Рады БНР ([[13 сьнежня]] [[1919]] году) заг.загадчык канцылярыі ій дзяржаўны сакратар у [[Народная Рада БНР|Народнай Радзе БНР]]. Удзельнік Другой Усебеларускай канфэрэнцыі ў [[Бэрлін]]е (1925). 3 1925 году ў БССР, кансультант НаркамфінаНаркамфіну. Звольнены «ў сувязі з чысткай апарату». [[19 ліпеня]] [[1930]] году арыштаваны ДПУ БССР па справе “Саюз«[[Саюз вызваленьня Беларусі”Беларусі]]», высланы на 5 гадоў ва [[Уфа|Ўфу]]. [[25 ліпеня]] [[1935]] году зноў арыштаваны абласным упраўленьнем НКУС СССР, памёр у турме ў часпадчас сьледзтва.
