Андрэй Альгердавіч: розьніца паміж вэрсіямі

'''Андрэй Альгердавіч''', '''Андрэй Полацкі''' (каля [[1320]] — [[12 жніўня]] [[1399]]) — [[Пскоўскія князі|князь пскоўскі]], апошні [[Сьпіс полацкіх князёў|полацкі князь]] ([[1348]]—[[1377]] ; [[1382]]—[[1387]]), некаторы час [[Вялікае Княства Полацкае|вялікі князь полацкі]] і [[Вялікае Княства Рускае|вялікі князь рускі]]. Старэйшы з дванаццаці сыноў [[Альгерд|Альгерда]]а.

Быў абраны пскавічамі пскоўскім князем, але хутка пакінуў [[Пскоў]], бо быў абраны полацкім князем замест свайго дзядзькі [[Нарымонт Гедзімінавіч|Нарымонта-Глеба]]. Замест сябе ў Пскове пакінуў намесьнікам [[Юры Вітаўтавіч|Юрыя Вітаўтавіча]] (магчыма свайго стрыечнага брата), пасьля гібелі Юрыя ў бітве ззь лівонскімі [[рыцар|рыцарамі]] пскавічы абралі сабе іншага князя, бо былі незадаволеныя адсутнасьцю Андрэя ў [[горад|горадзе]]зе.

Пасьля сьмерці Альгерда па яго тастаменьце [[Сьпіс вялікіх князёў літоўскіх|вялікім князем літоўскім]] стаў [[Ягайла]]. Андрэй спачатку быў у хаўрусе з [[Кейстут|Кейстутам]]ам супраць Ягайлы, пасьля сьмерці Кейстута абвясьціў сябе вялікім князем полацкім, а пасьля вялікім князем рускім са [[сталіца|сталіцай]]й у [[Полацак|Полацку]]. Аднак пад ціскам Ягайлы вымушаны быў падацца з Полацку ў [[Масква|Маскву]].

Пасьля склаўшы хаўрус ззь [[Лівонскі ордэн|Лівонскім ордэнам]], назваўшы [[Сьпіс магістраў Лівонскага ордэна|лівонскага магістра]] бацькам і дарагім сябрам такім чынам прызнаўшы сябе яго [[васал|васалам]]ам, вярнуўся ў Полацак. ПразПразь нейкі час быў захоплены Ягайлам і зьняволены у адным з [[Польшча|польскіх]] [[замак|замкаў]]. Адтуль быў вызвалены па просьбе [[вялікі князь|вялікага князя]] літоўскага [[Вітаўт|Вітаўта]]а.

Загінуў у [[1399]] годзе ў [[Бітва на Ворскле|бітве на рацэ Ворскле]] разам з братам [[Дзьмітры Альгердавіч|Дзьмітрыем]] і шматлікімі іншымі [[Князі Русі|рускімі князямі]].
{{Пачатак блёку}}

|гады = [[1348]] – —[[1387]]

{{Канец блёку}}

{{Накід:Чалавек}}