Міхаіл Каяловіч: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дНяма апісаньня зьменаў |
|||
Радок 1:
[[Файл:Koyalovich.jpeg|рамка|Міхаіл Каяловіч]]
{{Цёзкі}}
'''Міхаіл Восіпавіч Каяловіч''' (20 верасьня (2 кастрычніка) [[1828]], м. [[Кузьніца]], [[Сакольскі павет]], [[Гарадзенская губэрня]], [[Расейская імпэрыя]] — 23 жніўня (4 верасьня), [[1891]], [[Санкт-Пецярбург]]) — беларускі і расейскі гісторык, славянафіл. Адзін з пачынальнікаў ідэалёгіі
== Біяграфія ==
Міхаіл Каяловіч нарадзіўся ў мястэчку Кузьніца Гарадзенскай губэрні ў сям’і ўніяцкага сьвятара. Першую асьвету М. Каяловіч прайшоў у [[супрасьль]]скай школе. У 1851 годзе ён паступіў у Пецярбурскую духоўную акадэмію. Пасьля сканчэньня акадэміі (у [[1855]] г.) ён некаторы час працаваў настаўнікам у [[Рыга|Рыскай]] і Пецярбурскай сэмінарыях, а потым з [[1859]] году да канца жыцьця займаў катэдру гісторыі ў самой Пецярбурскай акадэміі. Гуртаваўся вакол рэдакцыі [[
== Дзейнасьць ==
Паводле [[Аляксандар Цьвікевіч|А. Цьвікевіча]], Міхаілу Каяловічу належала адно зь першых месцаў у гісторыі
Міхаіл Каяловіч паставіў праблему [[заходнерусізм]]у як адну з найважнейшых праблемаў ня толькі беларускага, але і ўсяго [[Расейская імпэрыя|расейскага]] жыцьця, імкнуўся канчаткова яе вырашыць і апраўдаць перад мясцовымі жыхарамі. Пры гэтым ён разумеў, што ягонымі разважаньнямі над гісторыяй Паўночна-Заходняга Краю яшчэ нічога ня вырашана, ня толькі ў адзінстве з Расеяй, але й ня толькі ў адзінстве з [[Польшча]]й ляжыць гістарычны лёс краіны. Ён бачыў, што перад Беларусьсю можа быць і трэці шлях — шлях беларускай асобнасьці як ад Расеі, так і ад Польшчы. У яго вачах такая магчымасьць была — і ён яе таксама баяўся.
Як у кожнай тутэйшай сям’і, у Каяловіча захаваўся амаль у незакранутым выглядзе беларускі быт, старадаўнія звычаі і ўспаміны. Разам з тым у яго сям’і выхавалася надзвычайна хваравітае замілаваньне да Расеі як абаронцы
{{Цытата|«Вам, маскалём, незразумела,— піша М. Каяловіч да А. С. Суворына ,— адкуль у нас, западна-русаў, бярэцца зазноба да Расіі»}}<ref>Перапіска М. Каяловіча з А. Суворыным, са збору А. Суворына, які захоўваецца ў Публічнай бібліятэцы ў Ленінградзе</ref> і расказвае выпадак са сваёй сямейнай хронікі: {{Цытата|«пасьля трэцяга падзелу Польшчы мой бацька, тады ўжо сарака трох год, апынуўся за граніцай
пад ўладай немцаў і,
«
Каяловіч таксама спачатку не ўсьведамляе сабе, хто ён на нацыянальнасьці, і лёгка зжываецца з тэрмінам «[[ліцьвін]]
Пасьля сканчэньня акадэміі ён піша ў лісьце да аднаго з сваіх крэўных — Яраслава Анацэвіча:
{{Цытата|«Вам, напэўна, вядома, што студэнты акадэміі на чацьвёртым курсе пішуць курсавыя працы на навуковую ступень. Я працаваў над гісторыяй вуніі ў Літве, бо гэтая тэма была здаўна роднай і блізкай майму сэрцу як '''ліцьвіна'''»}}<ref>И. Пальмов, Памяти М. О. Кояловіча. Речь в собрании Славянского Общества 1 декабря 1891 г. стр. 6</ref>.
М. Каяловіч выказваўся пра сяброўскае яднаньне Беларусі і Летувы, пры тым, зноў галоўнай памылкай усё беларускай гісторыі зьяўляецца стварэньне зьвязу між Літвой і Польшчай, згодна зь якім гістарычным беларусам было кепска жыць у такіх умовах. Пры гэтым у якасьці
Апынуўшыся ў складзе Расейскай імпэрыі, беларускі народ мусіў прачнуцца і пачаць жыць вольна, бо менавіта ў еднасьці з Расеі М. Каяловіч бачыў выратавальны шлях:
|