|
'''Школа Аналаў''' – найважнейшая з [[Францыя|францускіх]] і сусьветных гістарычных школаў [[XX стагодзьдзе|дваццатага стагодзьдзя]]. Гісторыкі-аналісты заснавалі новую [[мэтадалёгія|мэтадалёгію]] ій практыку [[гістарыяграфія|гістарыяграфіі]] (nouvelle histoire). Зрабілі тры важнейжыяважнейшыя новаўвядзеньні: зварот да [[эканомік|эканомікі]] і [[грамадства]], засваеньне колькаснага матэрыялу ій арыентацыя на доўгатэрміновае разьвіцьцё. Імя школы паходзіць ад іх публіцыстычнай трыбуны – [[часопіс Аналы|часопіса “Аналы”]] (Annales d'histoire économique et sociale, з [[1994]] - Annales. Histoire. Sciences sociales)
== Агульная гістарыяграфія ==
Напісаньне гісторыі ў сэньсе “Аналаў” па сёньняшні дзень абазначае разнастайнасьць мэтадаў і адкрытасьць да новаўвядзеньняў, таму вельмі цяжка казаць пра асобныюасобную школышколу гісторыяпісаньня “Аналаў”. Аднак важнейшым для “Аналаў” было дасьледваньне т.зв. [[Структурная гісторыя|структурнай гісторыі]]: больш чым самі падзеі аналістаў цікавілі сілы і законы, якія прывялі да гэтых падзеяў. Далей за ўсіх пайшоў ў гэтым [[Фэрнан Брадэль]] (Fernand Braudel), які дасьледаваў “квазі нерухомую” гісторыю зямлі для жыцьця людзей. Гэтыя доўгія цыклы ён назваў “доўгая працягласьць(даўжыня)”(longue durée) і апісаў ў сваім галоўным творы “Міжземнае мора” уплыў клімату і формаў ляндшафту на людзей і грамадствы.
Магчыма выдзяліць дведзьве галоўныя прыкметы школы “Аналаў”: сувязь мэтодыкі сацыяльных навук блізкіх да гісторыі ій адмежаваньне ад т.зв. “верхняга покрыва гісторыі”, або выключна палітычных падзей. Было падкрэсьлена становішча гістарыяграфіі зь яе прынцыпова бязьмежным, у прамым сэньсе, прадметам (histoire totale), як цэнтрам ўнутры сацыяльных і культурных дасьледваньняў. Адсюль паходзіць антыдагматычная накіраванасьць школы "Аналаў".
Гісторыя [[мэнталітэт]]у ій іншыя віды колькаснай гісторыі таксама былі ўведзены таскама школай “Аналаў”. Для наступнай пастаноўкі пытаньня аналісты мусілі заўжды вынаходзіць новы крыніцы, так праз іх упершыню сістэматычна былі прааналізаваныя тэстамэнты, крыніцы па шлюбных справах і падрабязных аглядах (кшталту інвэнтароў), каб праз [[статыстыка|статыстыку]] даведацца болей аб жыцьці звычайных людзей. Філіп Арыэ (Philipp Ariès) выкарыстоўваў партрэт, каб дасьледаваць становішча дзяцей ў грамадстве. Цесныя узаемасувязі гісторыя мела з [[археалёгія|археалёгіяй]], ад чаго французская археалёгія сярэднявечча у пачатковай фазе мела шмат выгодаў. Аналісты шмат зрабілі для дасьледваньняў гісторыяў асобных правінцыяў і земляў ([[Марк Блок]], [[Жорж Дзюбі]], [[Эмануэль Ле Рой Ладзюры]]).
Школа “Аналаў”паўплывала“Аналаў” паўплывала на шматлікія эўрапейскія і сусьветныя тэарэтычныя дасьледваньні ў розных гуманітарных дысцыплінах, да прыкладу яе моцны ўплыў зазналі нямецкая школа сацыяльнай гісторыі ці амэрыканская тэорыя сусьветнай сістэмы, сусьветнай гісторыі і гісторыі навакольнага асяродзьдзя.
У першыя часы свайго існаваньня "Аналы" зьвярталіся збольшага да вывучэньня мэнталітэту. А ў канцы перайшлі зноў да біяграфій асобных пэрсон “на гарызонце” ([[Жак Ле Гоф]]), прычым тыповае для "Аналаў" – адмаўленьне ад індывідуальных асаблівасьцяў-выпадкаў – сёньня значна ўзрасло.
== Крытыка ==
Адмова ад гісторыі падзеяў, адмова ад палітычнай, дыпляматычнай і мілітарнай гісторыі, як(форма янынапісаньня асаблівагісторыі ўзнайбольш Нямеччынехарактэрная былідля прадстаўлены,міжваеннай быліНямеччыны) крытыкаваныкрытыкаваліся навукоўцамі: школа- “Аналаў” аддалілася занадта далёкааддалілася ад канкрэтных дакладных фактаў, прыводзіла анахранічныя аргумэнты і зыходзіла пры інтэрпрэтацыі мінулага занадта моцна з таго, што трэба чакаць зь яе тэорыі. Тут выяўляецца прынцыповае супярэчнасьць, беручы да ўвагі мэтадычны шлях набліжэньня ў гісторыю, вырашэньнешляхі для вырашэньня якога неня могуць вынайсьці дасюль.
== Першае пакаленьне аналістаў (1928-1945) ==
На зломе [[ХІХ]] і [[ХХ]] ст. францускія гісторыкі былі атакаваныя прадстаўнікамі сумежных дысцыплін з дакорам, што гісторыя як навука была ня здольная да далейшага разьвіцьця. Яна заўжды апісвала асобныя выбітныя выпадкі і ня была здольная да стварэньня абагульняючых тэорый (на прыкладзе гістарыяграфіі гістарызму). І у будучым яна магла б толькі пастаўляць прыклады для [[саыялёгія|сацыялёгіі]]. Адначасова францускі географ [[Пауль Відаль дэ ля Бланш]] апісваў уплыў навакольнага асяродзьдзя на разьвіцьцё чалавека і, такім чынам, займаў поле гісторыкаў.
У гэты час складаны для гістарычнай навукі час узьнікла школа "Аналаў". Гісторыкі падзялілі разьвіцьцё школы Аналаў на 4-ы пакаленьні: першае утвараюць заснавальнікі школы Аналаў [[Люсьен Феўр]] і [[Марк Блок]], якія прывязалі да гістарыяграфіі ўзьнікшыя на зломе стагодзьдзяў дысцыпліны ([[сацыялёгія|сацыялёгію]], [[лінгвістыка|лінгвістыку]], [[геаграфія|геаграфію]], [[псыхалёгія|псыхалёгію]]) і падкрэсьлілі актыўную ролю гісторыкаў пры разуменьні прадмета узаемазьвязаных з гісторыяй сацыяльных дысцыплін. Першым гісторыкам-аналістам удалося зрабіць гэтыя дысцыпліны карыснымі для гісторыка. У час іх працы ва ўнівэрсітэце [[Страсбург]]а ў [[1920]]-ыя гады, яны працавалі ў вобласьці [[сацыялёгія|сацыялёгіі]] і [[геаграфія|геаграфіі]], што дазволіла ім пераняць іх мэтады ў гістарыяграфію. І ўрэшце ў 1929 годзе яны заснавалі [[часопіс “Аналы”]] ("Annales"). Ідэя часопіса быў своеасаблівым водгукам на паўсталы ў [[1903]] годзе нямецкі часопіс “Квартальныя нарысы да сацыяльнай і эканамічнай гісторыі” ("Vierteljahresschrift für Sozial- und Wirtschaftsgeschichte").
== Другое пакаленьне (1946-1969) ==
Яго прадстаўнікіПрадстаўнікі: ([[Фэрнан Брадэль]] і [[Эрнэст Лаброўс]]) набылі шырокую вядомасьць пасьля заканчэньня [[Другая сусьветная вайна|Другой сусьветнай вайны]]. Тады ж школа інстутыцыяналізаваласяінстытуцыяналізавалася ў заснаванай ў [[1947]] годзе 6-ай сэкцыі пры (Вышэйшай школе практычных дасьледваньняў (École Pratique des Hautes Études) ў [[Парыж]]ы. "Аналы" сталі самым уплывовым накірункам ў фаранцускай гістарыяграфіі і зрабілі значыны ўнёсак у міжнародным маштабе.
== Трэцяе пакаленьне (з 1969)==
Галоўнымі прадстаўнікамі трэцяга пакаленьня школы Аналаў сталі [[Георг Дзюбі]] (George Duby), [[Пьер Шён]] (Pierre Chaunu), [[Жак Ле Гоф]] (Jacques Le Goff) і [[Эмануэль Ле Рой Ладзюры]] (Emmanuel Le Roy Ladurie). Гэтае пакаленьне атрымала разьвіцьцё ў 1950-60-ыя гады. З эканамічнай і сацыяльнай гісторыі яны перайшлі да вывучэньня гісторыі культуры, тэмы якая дасягнула найбольшага росквіту ў [[1970]]-годзе.
| 