'''Зага́дка''' — фальклёрная мініятура, якая ў форме пытаньня падае іншасказальнае вобразнае апісаньне пэўных прадметаў ці зьяваў. Іншасказальнасьць у загадцы звычайна ствараецца з дапамогай розных [[Троп (літаратуразнаўства)|тропаў]]: [[мэтафара|мэтафараў]]ў, [[увасабленьне|увасабленьняў]], [[мэтанімія|мэтанімій]], [[алегорыя|алегорый]], [[параўнаньне (літаратуразнаўства)|параўнаньняў]] і інш. (Поўна бочачка віна, нідзе дзірачкі няма. — Яйка; Кругленькае, чорненькае, да неба дакінеш. — Вока). Загадкі разьвіваюць назіральнасьць,
лягічнае мысьленьне, вобразнае ўяўленьне, кемлівасьць чалавека, вучаць яго разумець паэтычнае іншасказаньне. Як слушна падкрэсьлівае аўтар кнігі «Паэтыка беларускіх загадак» [[Ніл Гілевіч|Н. Гілевіч]], загадка «ёсьць паэтычны вобраз, можна сказаць — паэзія ў «чыстым» выглядзе, адзін зь яе важнейшых першаэлемэнтаў, без чаго яна перастае быць сама сабою, перастае быць мастацтвам». У народных загадках увасоблены шырокі і арыгінальны погляд народа на прыроду, грамадзтва, навакольны сьвет. Што да формы, то карыстаюцца яны як празаічнай, так і вершаванай мовай, вершам белым і рыфмаваным. Па ўзоры народных некаторыя паэты (В. Жуковіч, М. Чарняўскі і іінш.) пішуць літаратурныя загадкі
