* агульная валентнасьць паасобных дзеясловаў і інш.<ref name="evkl"/>
Аднак створанае для рэлігійных тэкстаў кірылічнае пісьмо, якое атаясамлівалася ззь фіксуемыміфіксаванымі ім хрысьціянскімі дагматамі, і таму было, як і самі гэтыя дагматы, недатыкальным, не дазваляла на ўзроўні нормы адлюстроўваць некаторыя найважнейшыя рысы жывога маўленьня («[[дзеканьне]]-[[цеканьне]]», «[[аканьне]]-[[яканьне]]», пераход «л» у «в» (ў), падаўжэньне зычных, пераход «е» ў «о», прыстаўныя «в» і «г»). Гэта дае падставу па-імпэрску і па-дзяржаўніцку настроеным навукоўцам і публіцыстам суседніх краінаў адмаўляць беларускай мове ў самастойнасьці. Але за агульнай пісьмовай абалонкай агульнаславянскіх словаў хавалася рознае іх вымаўленьне рознымі ўсходнеславянскімі народамі<ref name="evkl301"/>.
