Ангелюс Сылезіюс: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д Рэдагаваньні 37.212.167.201 (гутаркі) скасаваныя да папярэдняй вэрсіі Jauhienij |
|||
Радок 27:
== Ідэі ==
У цэнтры рэфлексій Ангелюса Сілезіюса стаіць навука аб невычэрпным, таямнічым чалавечым «я», унутры якога знаходзіцца асноўны цэнтр сусвету, «філасоўскі камень» («Cherubinischer Wandersmann», кн. ІІІ, 118). Гэтае «я» ставіць і прымае рэальнасць часу і прастору: «Не ты – ў прасторы, але прастора – ў табе: калі ты яге вывергнеш, тады вечнасць дадзена табе ўжо тут» (кн. І, 185). У асабістага «я» чалавека ёсць партнёр і субяседнік – касмічнае «Я» Бога, які бясконца яго перавышае і ўсё ж роўнавялікі, незалежны і ўсё ж такі ўзаемазалежны. Бог апісваецца не толькі як валетыўны распарадчык сусветнага парадку, але пераваджна як іманентная і адначасова залімітаваная глыбіня гэтага быцця, «вечная маўчанне», што «не мае волі». Бог і чалавек істотна спалучаныя: «Я ведаю, што без мяне Бог не можа пражыць імгнення; калі я абярнуся ў нішто, Ён павінен па неабходнасці аддаць дух» (кн. І, 8). Любоўнае паміранне Бога ў чалавеку і чалавека ў Богу ёсць, згодна з Ангелюсам Сілезіюсам, сэнс усяго існага. Нароўні з гэтым у яго ёсць вершы і антыпратэстанцкія трактаты, якія больш адпавядаюць норме контррэфармацыйнай рэлігійнасці. Сілезіюс быў зноў «адкрыты» ў эпоху рамантызму і істотна паўплываў на Р. М. Рыльке, Н. А. Бердзяева і іншых рэлігійных мыслітеляў.
== Выявы ==
| |||