Вікіпэдыя

Гэнрык Ібсэн: розьніца паміж вэрсіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі
← Папярэдняя зьменаНаступная зьмена →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
MerlIwBot (гутаркі | унёсак)
59 916 правак
д робат дадаў: diq:Henrik Ibsen
X boh x (гутаркі | унёсак)
981 праўка
артаграфія, пунктуацыя
Радок 26:
== Біяграфія ==
 
Гернык нарадзіўся ў сям’і багатага камэрсанта, старэйшым з пецярых дзяцей. Калі яму споўнілася восем гадоў, бацька разарыўся. У [[1843]] годзе Генрык пераехаў у [[Грымстад]], дзе ўладкаваўся памочнікам аптэкара. У гэты пэрыяд жыцьця, зьявіліся першыя вершы Ібсэна. Калі яму споўнілася васемнацаць гадоў, Ібсэн стаў бацькам пажашлюбнагапазашлюбнага сына, маці якога была старэйшай за Ібсана служачай. З сынам Ібсэн не падтрымлівайпадтрымліваў ніякіх кантактаў.
 
У [[1850]] годзе Ібсэн пераехаў у Хрысьціянію (зараз [[Осла]]), дзе адбыўся яго першы сцэнічны дэбют у тэатры Хрысьціяніі, дзе была пастаўленапастаўленая яго п’еса «Kjæmpehøien» (Труна Гунаў). Хутка драматург пераехаў у [[Бэрген]], дзе ў [[1851]]—[[1857]] г.г. узначаліў, разам са скрыпачом Оле Булам, тэатар «Det Norske Theater». У гэтым тэатры, ён працаваў як памочнік рэжысёрарэжысэра і драматург. На сцэне Det Norske Theater былі пастаўленыпастаўленыя шмат п’есаў Ібсэна. У [[1857]] годзе ён пазнаёміўся з Сюзанай Торэсэн, зь якой, праз некаторы час, пабраўся шлюбам. Хутка, уў іх нарадзіўся сын Сыгурд.
 
У [[1857]] годзе Ібсэн зноў перабраўся ў Хрысьціянію, дзе атрымаў пасаду кіраўніка тэатру Хрысьціяніі «Norske Theater» (які разарыўся ў [[1862]] годзе). Пэрыяд [[1857]]—[[1864]] гг. стаў самым цяжкім пэрыядам у жыцьці пісьменьніка. Ён быў незадаволены пазыцыяй [[Нарвэгія|Нарвэгіі]], якая не дапамагла [[Данія|Даніі]] ў вайне з [[Прусія]]й, а таксама фінансавыя цяжкасьці сям’і прывялі да таго, што Ібсэн вырашыў пакінуць краіну. Атрымаўшы фінансавую дапамогу ад нарвэскага парлямэнту, драматург, разам зь сям’ёй, пераехаў на поўдзень. Наступныя 27 гадоў ён жыў у [[Італія|Італіі]] і [[Нямеччына|Нямеччыне]].
 
Менавіта ў Італіі здарыўся літаратурны пералом у творчасьці Ібсэна. Там былі напісаныя п’есы «Brand» i «Peera Gynta». У [[1868]] годзе Ібсэн пераехаў у [[Манака]], а празь некалькі год, у [[1875]] годзе, у [[Дрэздэн]]. Там так саматаксама ўзьніклі лепшыя творы Ібсэна, такія як «Nora», «Дзікая качка» і «Hedda Gabler». У 1879 годзе Ібсэн вярнуўся ў Нарвэгію, ўжо як вядомы драматург. Яго п’есы пачалі ставіць у тэатрах усёй Эўропы, а праблемы, якія ўздымаў Ібсэн, выклікалі бурныя дэбаты ў нарвскайнарвэскай супольнасьці. Апошнія гады жыцьця Ібсэн правёў у Хрысьціяніі, дзе стаў адным з вядомейшыхнайвядомейшых жыхароў.
 
== Творчасьць ==
Радок 38:
Першыя творы Ібсэна зьявіліся ў [[1850]] годзе, калі ён напісаў вершы і драму са старажытнарымскай гісторыі «Катыліна», матывы якой адлюстроўваюць рэвалюцыйныя падзеі ў Эўропе таго часу. Драма выйшла пад псэўданімам і посьпеху не атрымала.
 
Бэргенскі пэрыяд жыцьця пісьменьніка супадае з захапленьнем палітычным нацыяналізмам і скандынаўскім фальклорам. У гэты час зьявіліся «сярэднявечныя» п’есы «Fru Inger til Østeraad» ([[1854]] г.), «Gildet paa Solhoug» ([[1855]]—[[1856]] г.г.), якаіяякія прынесьціпрынесьлі яму вядомасьць, «Olaf Liljekrans» (1856 г.), «Hærmændene paa Helgeland» (1857 г.)
У [[1862]] годзе Ібсэн напісаў твор «Камэдыя каханьня», у якой адлюстравана сатырычная карціна мяшчанска-чыноўнікагачыноўніцкага жыцьця Нарвэгіі. У драме «Барацьба за прастол» (1864 г.), пісьменьнік паказаў перамогу героя, які выконваў прагрэсіўную гістарычную місію. У [[1860]] — пачатку [[1870-я|1870-х]] г.г., Ібсэн чакае руйнаваньня старога сьвету ій ў драме пра Юліана Адрачэнца «Кесар і галілеянін» (1873 г.), ён сьцвярджае будучую ўзаемасувязь духоўнага ій цялеснага пачаткаў у чалавеку.
 
Адной з самых папулярных п’есаў Ібсэна стаў «Лялечны дом» (Et Dukkehjem, [[1879]] г.), якая выкрывае мяшчанскі сямейны лад жыцьця.
Радок 45:
Першая драма, напісаная Ібсэнам пасьля «Лялечнага дому» — «Прывіды» (Gengangere, [[1881]] г.), выкарыстоўвае матывы «Бранда»: рэлігія і ідэалізм, але крытыкі выкрываюць значны ўплыў францускага натуралізму.
 
У позьніх творах пісьменьніка ўскладняецца падтэкст, узрастае тонкасьць псыхалягічнага малюнкамалюнку. Тэма «моцнага чалавека» высоўваецца на першы плян. Ібсэн становіцца бязьлітасным да сваіх герояў. ПрымерамПрыкладам могуць быць п’есы — «''Будаўнік СьльнэсСольнэс''» (Bygmester Solness, [[1892]] г.), «''Юн Габрыэль Боркман''» (John Gabriel Borkman, [[1896]] г.).
 
== Крыніцы ==
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/wiki/Гэнрык_Ібсэн»