'''Камаро́вічы''' — былая [[вёска]] ў [[Чэрыкаўскі раён|Чэрыкаўскім раёне]] [[Магілёўская вобласьць|Магілёўскай вобласьці]], на левым беразе ракі [[Волчас]]. Камаровічы ўваходзілі ў склад [[Рэчыцкі сельсавет (Чэрыкаўскі раён)|Рэчыцкага сельсавету]].
== ГеаграфiяГеаграфія ==
ЗнаходзiцаЗнаходзіцца прыкладна за 100 км на паўначны паўночны-ўсход ад [[Магілёў|МагiлёваМагілёва]]. На ўезьдзе ў вёску папераджальны знак «Радыяцыйная небясьпека. Ўезд iі ўваход забаронены.» Вёска знаходзiццазнаходзіцца ў прыгожых мясьцiнахмясьцінах, на беразе рэчкiрэчкі. На тэрыторыiтэрыторыі вёскiвёскі ёсьць два возера.
== Гісторыя ==
Першыя згадкі — [[1660]]<ref>[http://www.nobility.by/families/h/hrusecki.shtml ГРУШЭЦКІ гэрбу «Любіч»] на [http://www.nobility.by/ Згуртаваньне Беларускай Шляхты]</ref>. Уладаром вёскі і [[Сядзіба|маёнтку]] ў ёй у [[1660]] г. быў Казімер Грушэцкі (з [[Шляхта|шляхецкага]] і дваранскага роду [[Грушэцкія гербу ЛюбiчЛюбіч|Грушэцкіх]]). Ад Казімера пайшлі нашчадкі, якія ў 19 ст. жылі ў [[Копыскі павет|Копыскім]], [[Магілёўскі павет|Магілёўскім]] і [[Чавускі павет|Чавускім паветах]]<ref>1803.06.02 (Магілёўскі ДДС)</ref> (пазьней, па [[Магілёў|Магілёву]], [[Стацкі саветнік|стацкім саветнікам]] быў [[Васіль Грушэцкі]]).
У сярэдзiнесярэдзіне XIX ст. маёнткам КамаровiчыКамаровічы (Komorowicze) валодаў, разам зь iншымiіншымі маёнткамiмаёнткамі, МiхаiлМіхаіл Аляксандар ГалынскiГалынскі [http://www.russian-family.ru/06-rodoslovnoe-drevo-golynskih-holynscy-gerba-klyamry-klamry.html] (Michał aleksander Hołyński, з роду ГалынскiхГалынскіх (Holynscy), гербу Клямры (Klamry)) (нар. 7.10.[[1852]] г., судзьдзя павятовага суду ў [[Чэрыкаў|Чэрыкаве]], таварыш старшыні Таварыства дапамогiдапамогі зьбяднелым дзецям спадчынных дваран у [[Чэрыкаў|Чэрыкаве]], сябра Рады сельскіх гаспадарак у [[Чэрыкаў|Чэрыкаве]]. У [[1867]]—[[1872]] гг. зямельныя надзелы КамаровiчыКамаровічы, разам зь iншымiіншымі, прыналежнымі МiхаiлуМіхаілу IванавiчуІванавічу iі Соф’iСоф’і IванаўнеІванаўне ГалынскiмГалынскім, былiбылі выкуплены часоваабавязанымiчасоваабавязанымі сялянамiсялянамі.
У вёсцы знаходзілася драўляная царква, унесеная ў «Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі» (не захавалася). Апошнім часам вёска налічвала 121 сям’ю, 312 чалавек.
