Скандынаўская міталёгія: розьніца паміж вэрсіямі

'''Скандынаўская міталёгія''' (''старажытнагерманская міталёгія'') — [[міталёгія]] германскіх плямёнаў (англаў, саксаў, нарманаў, данаў і інш.), якая фармавалася з V в. да н. э. да прыняцьця [[хрысьціянства]]; паколькі асноўнай крыніцай зьвестак аб ёй зьяўляюцца тэксты паэтычнай «[[Старэйшая Эдда|Старэйшай Эдды]]» і празаічнай «[[Малодшая Эдда|Эдды]]» [[Сноры Стурлусан]]а, яе часта завуць «скандынаўскай міталёгіяй». Прыкладна ў той жа час дацкі храніст [[Саксон Граматык]] у «[[Дзеі данаў|Дзеях данаў]]» перадае шматлікія міталягічныя сюжэты. Каштоўныя зьвесткі аб старажытнагерманскай міталёгіі маюцца ў «Нямеччыне» [[Тацыт]]а.

 

У пачатку была чорная бездань [[Гінунгагап]], да поўначы ад яе ляжала царства смугі [[Ніфльхейм]], а да поўдня — царства агню [[Мусьпелльхейм]]. У царстве смугі забіў крыніцу [[Хвергельмір]] і дванаццаць магутных струменяў ([[Элівагар]]) узялі з яго сваё пачатак. Вада ў Ніфльхейме зьвярталася ў лёд, але крыніца біла не перастаючы і ледзяныя груды парухаліся да Мусьпельхейму. Нарэшце лёд падышоў так блізка, што пачаў раставаць. З іскраў і адталай вады паўстаў волат [[Імір]] і карова [[Аудумла]]. З поту [[Імір]]а нарадзілася пара — мужчына і жанчына, а адна нага з іншай зачала сына. Гэта былі першыя [[іністыя волаты]].