Вацлаў Аношка: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д дапаўненьне, выпраўленьне спасылак
Радок 1:
[[Файл:Anoska.jpg|міні|200пкс|Вацлаў Аношка]]
 
'''Вацлаў Аношка''', '''Вячаслаў Аношка''' ([[1899]], [[Магілёўшчына]] — [[18 лютага]] [[1966]], [[Рабэрцін]], [[Польшча]]) — беларускі каталіцкі сьвятар візантыйскага абраду.
 
Вучыўся ў Менскай духоўнай каталіцкай семінарыі пасьля эвакуацыі яе ў Кельцы (Польшча).
 
Высьвячаны [[1 лістапада]] [[1924]]. Напачату працаваў вікарыем ў рыма-каталіцкай парафіі ў [[Ляхавічы|Ляхавічах]] [[Баранавіцкі павет|Баранавіцкага павету]]. Зацікавіўся справай адраджэньня Уніі і прыняў усходні абрад.
 
З [[1926]] году служыў парахам вуніяцкайуніяцкай парафіі ў мясцовасьці ў [[Альпень|Альпені]] каля [[Давыд-Гарадок|Давыд-Гарадка]], куды шматразова прыяджаў дапамагаць і прапаведаваць ягоны — сябар беларускі каталіцкі сьвятар [[Пётар Татарыновіч]]. З [[1935]] да [[1944]] году служыў у каталіцкай парафіі славяна-візантыйскага абраду ў [[Далятычы|Далятычах]] на Наваградчыне, дзе стварыў выдатны царкоўны хор.
 
Зьвяртаўся да вернікаў на беларускай мове, распаўсюджваў беларускія хрысьціянскія выданьні, вучыў вернікаў беларускім сьпевам, ладзіў для іх тэатральныя пастаноўкі і ўсяляк спрыяў росту нацыянальнай самасьвядомасьці ў тых парафіях, дзе служыў. Зьяўляўся сябрам Рады [[Беларускі Экзархат Грэка-Каталіцкай Царквы|Беларускага ЭкзархатаЭкзархату Грэка-Каталіцкай Царквы]]. Прыхільнік [[Беларуская хрысьціянская дэмакратыя (1927)||Беларускай хрысьціянскай дэмакратыі]].
 
Перад Вялікаднем 1944 савецкія партызаны хацелі расстраляць сьвятара, аднак за яго заступіліся мясцовыя. Таму перад прыходам Саветаў ён вымушаны быў зьехаць у Польшчу.
Па вайне зьехаў у Польшчу.
 
Пахаваны на могілках каля Рабэрціну пад Варшавай.
Радок 19:
* [http://kamunikat.fontel.net/www/knizki/historia/harbinski/brd/uspaminy_03.htm Успаіны Юрася Гарбінскага, МАЕ ПРЫЯЦЕЛI — В. АНОШКА]
* [http://leszkiewicz.narod.ru/unia.html Вінцук Адважны «Унія на Палесьсі»]
* Анастасія Ільіна. Там, дзе была Унія... // Царква, № 4(47), 2005, с. 15.
 
{{САРТЫРОЎКА_ПА_ЗМОЎЧВАНЬНІ:Аношка, Вацлаў}}