Беларускі трэці дзяржаўны тэатар: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д выява |
дапаўненьне |
||
Радок 1:
'''Таварыства беларускіх артыстаў''' — тэатральная група пад кіраўніцтвам [[Уладзіслаў Галубок|Уладзіслава Галубка]], створаная ў [[Менск]]у і дэбютаваная [[10 жніўня]] [[1920]] году пастаноўкай камэдыі «Суд» паводле сцэнару заснавальніка тэатру.
Пазьней мела іншыя назвы: з [[1924]] — «
== Гісторыя ==
Першапачаткова калектыў працаваў пры Беларускім рабочым клюбе і іграў спэктаклі для гледачоў ускраін [[Менск]]у.
|том = 1|старонкі = 140—143|старонак = 568|сэрыя = |isbn = |наклад = }}</ref>. Працаваць акторамі актыўна ішлі і беларускія пісьменьнікі — [[Міхась Чарот]], [[Васіль Сташэўскі]], [[Алесь Дудар]], [[Ілары Барашка]].
Пра першы дэбют сваёй трупы Ўладзіслаў Галубок пісаў:
Радок 22 ⟶ 23:
{{канец цытаты}}
|}
Папулярнасьць тэатру шырылася вельмі інтэнсіўна, аднак у канцы 1920-х ідэалягічныя органы СССР пачалі звужаць кола дзейнасьці тэатру, абвінавачваючы яго ў абмежаваным, нацыяналістычным рэпэртуары і нізкім, прымітыўным узроўні яго сцэнічнага ўвасабленьня. У пачатку 1930-х гг. Уладзіслава Галубка адхілілі ад мастацкага кіраўніцтва тэатру
Адгэтуль у рэпэртуары тэатру пачалі пераважаць сучасныя савецкія творы, якія ішлі ў многіх тэатрах: «Ярасьць» Я. Янкоўскага, «Мой сябар» М. Пагодзіна, «Энтузіясты» Е. Серабракова і Е. Тарвід, «Дыктатура» і «Дзяўчаты нашай краіны» І. Мікітэнкі
, «Суд» У. Кіршона, «Чужое дзіця» В. Шкваркіна, «Гадзіншчык і курыца» І. Качаргі і інш. Большасьць спэктакляў была заідэалягізаванаю, галоўная ўвага зьвярталася на паказ энтузіязму савецкіх людзей і іх барацьбу з шпіёнамі, дывэрсантамі і «ворагамі народа»<ref name=en/>. У [[1936]] годзе ставілася і клясыка: расейская — «Даходнае месца» Аляксандра Астроўскага і «Пушкінскі спэктакль» паводле твораў [[Аляксандар Пушкін|Аляксандра Пушкіна]], замежная — «[[Падступства й каханьне (п'еса)|Падступства і каханьне]]» [[Фрыдрых Шылер|Фрыдрыха Шылера]]<ref name=en/>.
У [[1930-я]] гады адбылася кардынальная зьмена ўсяго творчага кірунку тэатру. Значна павысілася пастановачная культура спэктакляў, іх прафэсійны ўзровень, але без уліку народных традыцый і асаблівасьцяў калектыву. У выніку тэатар шмат у чым быў зьневэліяваны, страціў сваю нацыянальную самабытнасьць і непаўторнасьць<ref name=en/>.
Пасьля арышту Ўладзіслава Галубка і яго расстрэлу [[28 верасьня]] [[1937]] году, найбольш верагодна, у [[Курапаты|Курапатах]], тэатар расфармавалі<ref name=main/>. Акторы пачалі ўладкоўвацца ў іншыя калектывы, а некаторыя ўвогуле сыйшлі з сцэны<ref name=main/>.
== Рэпэртуар ==
У першыя гады працы рэпэртуар тэатру фармаваўся найбольш з п’ес Уладзіслава Галубка<ref name=main/>, які напісаў каля сарака альбо больш за сорак драматычных твораў,
Таксама ставіліся творы [[Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч|Вінцэнта Дунін-Марцінкевіча]] «Пінская шляхта», [[Янка Купала|Янкі Купалы]] «Паўлінка», [[Карусь Каганец|Каруся Каганца]] «Модны шляхцюк», [[Леапольд Родзевіч|Леапольда Родзевіча]] «Зьбянтэжаны Саўка» і «У кавалёвай хаце», [[Міхась Чарот|Міхася Чарота]] «Слуцкая варона» і «Мікітаў лапаць» і найбольш [[Францішак Аляхновіч|Францішка Аляхновіча]] — «Птушка шчасьця», «Чорт і баба», «[[Манька]]», «[[Цені (п'еса)|Цені]]», «[[Страхі жыцьця]]», «[[Калісь]]», «Бутрым Няміра» і «Лес шуміць» паводле аповесьці У. Караленкі<ref name=en/>.
Акрамя беларускіх драматычных твораў трупай ставіліся і папулярныя на Беларусі творы замежых аўтараў: [[Антон Чэхаў|Антона Чэхава]] «Сватаньне», [[Марка Крапіўніцкі|Марка Крапіўніцкага]] «Пашыліся ў дурні» і «Па рэвізіі», [[Эліза Ажэшка|Элізы Ажэшкі]] «Рысь» паводле апавяданьня «У зімовы вечар».
== Галерэя ==
| |||