Клясычная тэорыя прыцягненьня Ньютана

Клясы́чная тэо́рыя прыцягне́ньня Нью́тана — фізычная тэорыя, якая тлумачыць прыцягненьне (гравітацыю) целаў у Сусьвеце. Асноўнай часткай тэорыі зьяўляецца закон сусьветнага прыцягненьня (закон гравітацыі), які вызначае інтэнсіўнасьць гравітацыйнага ўзаемадзеяньня целаў. Для характарыстыкі целаў Ньютан выкарыстоўваў паняцьце масы. Закон сусьветнага прыцягненьня быў вынайдзены Ісакам Ньютанам у 1667 годзе і апублікаваны ў фундамэнтальнай працы «Матэматычныя пачаткі натуральнай філязофіі» (лац. Philosophiae Naturalis Principia Mathematica). Пасьля свайго адкрыцьця Ньютан не хацеў публікаваць сваё адкрыцьцё, бо яно не адпавядала вынікам астранамічных назіраньняў таго часу. Але пазьней яго схіліў да апублікаваньня Эдмунд Галей.

Клясычная тэорыя прыцягненьня Ньютана; пунктавая маса m₁ прыцягвае іншую пунктавую масу m₂ церазь сілу F₂, якая проста прапарцыянальна здабытку іх масаў і адваротна прапарцыянальна квадрату адлегласьці (r) паміж імі. Не зважаючы на масы ці адлегласьць, велічыні |F₁| і |F₂| заўсёды будуць аднолькавымі. G — гравітацыйная канстанта.

Сучасная фармулёўка закону:

	Два матэрыяльныя пункты прыцягваюцца адзін да аднаго зь сілаю, проста прапарцыянальнаю здабытку іх масаў і адваротна прапарцыянальнаю квадрату адлегласьці паміж імі.

$F=G{\frac {m_{1}m_{2}}{r^{2}}}$

або ў вэктарнай форме

${\vec {F}}=G{\frac {m_{1}m_{2}{\vec {r}}}{r^{3}}}$

дзе G — гравітацыйная канстанта, роўная −6,673 * 10^-11 м³/(кг*с²)

Вонкавыя спасылкі

• Закон всемирного тяготения Ньютона elementy.ru