Пазэльва
Пазэльва (лет. Želva) — мястэчка ў Летуве, на рацэ Зэльве. Цэнтар староства Вількамірскага раёну Віленскага павету. Насельніцтва на 2011 год — 457 чалавек. Знаходзіцца за 22 км на ўсход ад Вількаміру.
| Пазэльва лац. Pazelva | |||||
| лет. Želva | |||||
 Касьцёл | |||||
| |||||
| Краіна: | Летува | ||||
| Павет: | Віленскі | ||||
| Раён: | Вількамірскі | ||||
| Плошча: |
| ||||
| Насельніцтва: | 457 чал. (2011) | ||||
| Часавы пас: | UTC+2 | ||||
| летні час: | UTC+3 | ||||
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°16′0″ пн. ш. 25°2′0″ у. д. / 55.26667° пн. ш. 25.03333° у. д.Каардынаты: 55°16′0″ пн. ш. 25°2′0″ у. д. / 55.26667° пн. ш. 25.03333° у. д. | ||||
Пазэльва на мапе Летувы   Пазэльва | |||||
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |||||
Пазэльва — мястэчка гістарычнай Віленшчыны.
Назва рэдагаваць
Тапонім Пазэльва ўтварыўся ад ракі Зэльвы, назва якой, як мяркуецца, мае балтыйскае (імаверна, яцьвяскае) паходжаньне, дакладных адпаведнасьцяў у сучасных мовах няма[1].
Гісторыя рэдагаваць
Вялікае Княства Літоўскае рэдагаваць
Першы пісьмовы ўпамін пра Пазэльву датуецца 1373 годам. У 1385 годзе яна ўваходзіла ў склад Віленскага павету Віленскага ваяводзтва.
У 1753 годзе ў Пазэльве збудавалі касьцёл.
Пад уладай Расейскай імпэрыі рэдагаваць
У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Пазэльва апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Вількамірскім павеце Віленскай губэрні. На 1859 год у мястэчку было 30 будынкаў.
За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Пазэльву занялі войскі Нямецкай імпэрыі.
Найноўшы час рэдагаваць
Па польска-летувіскіх баях і падпісаньні пагадненьня паміж міжваеннай Польскай Рэспублікай і Летувой у 1919 годзе Пазэльва апынулася ў складзе Летувы. За часамі Другой сусьветнай вайны з чэрвеня 1941 да 1944 году мястэчка знаходзілася пад акупацыяй Трэцяга Райху.
Насельніцтва рэдагаваць
Дэмаграфія рэдагаваць
- XIX стагодзьдзе: 1859 год — 300 чал.[2]
- XXI стагодзьдзе: 2011 год — 457 чал.
Турыстычная інфармацыя рэдагаваць
Славутасьці рэдагаваць
- Касьцёл Сьвятога Ігнація Лаёлы (1892)
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Краткий топонимический словарь Белоруссии / В.А. Жучкевич. — Мн.: Изд-во БГУ, 1974. — 448 с. С. 140.
- ^ Słownik geograficzny... T. VIII. — Warszawa, 1887. S. 899.