Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы (Глыбокае)

помнік архітэктуры XVIII стагодзьдзя ў Глыбокім (Беларусь)
Помнік сакральнай архітэктуры
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Краіна Беларусь
Места Глыбокае
Каардынаты 55°8′27″ пн. ш. 27°41′38″ у. д. / 55.14083° пн. ш. 27.69389° у. д. / 55.14083; 27.69389Каардынаты: 55°8′27″ пн. ш. 27°41′38″ у. д. / 55.14083° пн. ш. 27.69389° у. д. / 55.14083; 27.69389
Канфэсія каталіцтва
Эпархія Віцебская дыяцэзія 
Архітэктурны стыль барокавая архітэктура[d] і барока
Дата заснаваньня 1764, 1908
Статус Дзяржаўны сьпіс гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы на мапе Беларусі
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы на Вікісховішчы

Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы (Фарны) — помнік архітэктуры XVIII стагодзьдзя ў Глыбокім. Знаходзіцца на гістарычным Рынку[a], на штучнай насыпной пляцоўцы. Дзейнічае. Твор архітэктуры віленскага барока. Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Беларусі.

Гісторыя рэдагаваць

Вялікае Княства Літоўскае рэдагаваць

Першы парафіяльны касьцёл на гэтым месцы фундаваў у 1628 годзе ваявода амсьціслаўскі Язэп Корсак. Новы мураваны касьцёл будаваўся ў 1764—1782 гадох.

Пад уладай Расейскай імпэрыі рэдагаваць

Па другім падзеле Рэчы Паспалітай (1793 год), калі Глыбокае апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, касьцёл працягваў дзейнічаць. Калі па здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня (1863—1864) у 1878 годзе расейскія ўлады гвалтоўна перарабілі суседні касьцёл кармэлітаў пад царкву Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскай царквы), узьнікла патрэба пашырыць парафіяльны касьцёл.

У 1902—1908 гадох праводзілася рэканструкцыя будынка паводле праекту архітэктара Ю. Заро (J. Zaro)[1]. Паводле Отана Гедэмана, праект перабудовы рабіў інжынэр Антоні Дубовік зь Вільні, кіраваў працамі глыбачанін Юзэф Раманоўскі[2].

Найноўшы час рэдагаваць

За савецкім часам касьцёл працягваў дзейнічаць.

Архітэктура рэдагаваць

 
Малюнак Я, Драздовіча, 1925 г.

Помнік архітэктуры позьняга барока. Ад пачатку гэта была 1-нэфавая 2-вежавая базыліка з выцягнутай паўкруглай апсыдай. У выніку перабудовы да будынка далучыўся трансэпт, бакавыя нэфы і закрысьціі, што надало сьвятыні аб’ёмна-прасторавую кампазыцыю 3-нэфавай крыжовай базылікі. Галоўны фасад мае насычаную архітэктурную плястыку: пілястры, хвалістыя карнізы, фігурныя аркавыя праёмы, высокі франтон з валютамі з бакох і скульптура «Укрыжаваньне» ў аркавым праёме. Сьпярша фасад вылучалі 2 невысокія вежы, якія ў выніку перабудовы павялічыліся на 2 ярусы і набылі, як і цэнтральны фігурны франтон, выцягнутыя вэртыкальныя прапорцыі. Фігурным франтонам завяршаецца і алтарная сьцяна касьцёла. Сьцены падзяляюцца пілястрамі і карнізнымі паясамі, вялікімі аркавымі аконнымі праёмамі.

У інтэр’еры цэнтральны нэф перакрываецца цыліндрычнымі скляпеньнямі на распалубках, бакавыя — крыжовымі. Сьцены падзяляюцца пілястрамі і карнізным поясам. Над нішамі бакавых нэфаў невялікія арнамэнтальныя ўстаўкі ў вохрыста-аліўкавай гаме. Касьцёл упрыгожваюць тры драўляныя разныя алтары ў стылі барока. Цэнтральны ў 1-м ярусе мае выгляд карынтскай калянады з дынамічна падзеленым антаблемэнтам, скульптурнымі паліхромнымі постацямі сьвятых апосталаў Пятра і Паўла і герархаў касьцёла з бакох. Другі ярус — прастакутны шчыт з абразом пачатку XVIII ст. «Маці Божая Адзігітрыя», завершаны барэльефнай кампазыцыяй «Глорыя з анёламі». Фэратрон «Маці Божая Замілаваньне» і «Язэп зь дзіцем» (пачатак XVIII ст.), абраз «Сьвятая Сям’я» (1730-я гады). Над нартэксам хоры з арганам у стылі нэаготыкі[3].

Галерэя рэдагаваць

Гістарычныя здымкі рэдагаваць

Сучасныя здымкі рэдагаваць

Заўвагі рэдагаваць

  1. ^ Цяперашні афіцыйны адрас — вуліца Савецкая, 1

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ Глыбокае, Radzima.org
  2. ^ Hedeman O. Glebokie. Szkic dziejow. — Vilno: 1935.
  3. ^ Кулагін А. Каталіцкія храмы на Беларусі. — Менск, 2001.

Літаратура рэдагаваць

  • Кулагін А. Каталіцкія храмы на Беларусі: Энцыкл. даведнік / А. Кулагін; маст. І. Бокі. — 2-е выд. — Менск: БелЭн, 2001. — 216 с.: іл. ISBN 985-11-0199-0.

Вонкавыя спасылкі рэдагаваць

  Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь, шыфр  212Г000366