Капішча

Капішча — старажытнаславянскае слова, якім пазначаецца прастора паганскага храму, разьмешчаная за алтаром, і прызначаная для ўсталяваньня капей (статуй, якія сымбалізуюць багоў) або іншых сакральных прадметаў.

У клясычны пэрыяд капішча аддзялялася ад трэбішча (пляцоўкі перад алтаром) сакральнай заслонай (у Арконскім храме гэта былі цяжкія дывановыя фіранкі, у сучасным храме Ясукуні — лёгкая рассоўная сьценка). Аднак, як паказалі раскопкі на гары Багіт, заслона ўсталёўвалася не ўсюды. Пасьля пачатку ганеньняў на язычнікаў у славян заслону выкарыстоўвалі рэдка.

У храмах антычнай Грэцыі і Рыму, а таксама ў этрускай традыцыі капішча замяняецца цэламі — адмыслова пабудаванымі крытымі памяшканьнямі.

У капішча мае доступ толькі жрэц і яго памочнікі.

Калі алтар сумяшчаецца з ахвярнікам (так было ў антычным сьвеце і ў некаторых сэмітаў), ён разьмяшчаецца пад адкрытым небам, інакш ён можа знаходзіцца пад агульнай дахам з капішчам («закрытыя» храмы Скандынавіі).

У аўраамічных рэлігіях капішчу адпавядаюць «сьвятая сьвятых» (юдаізм), «алтар» (праваслаўе), «прэсьвітэрый» (каталіцызм).

Літаратура

• БЭ ў 18 тамах., Т.8. Мн., 1999, С.27-28
• Диба Юрій. Корсунські «капища» Володимира Святославовича