Вінцэнт Барысевіч

Летувіскі сьвятар
Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Барысевіч.

Вінцэ́нтас Барыся́вічус (Вінцэнт Барысевіч, па-летувіску: Vincentas Borisevičius; 23 лістапада 1887, вёска Бябрынінкі(lt), цяпер у Пільвішкаўскім старостве(lt) Ваўкавішкаўскага раёну Мар’ямпальскага павету, Летува — 18 альбо 12 лістапада 1946, Вільня) — біскуп Цяльшайскі Рыма-каталіцкай царквы.

Вінцэнт Барысевіч
Vincentas Borisevičius
Біскуп Цяльшаю
ЦаркваРыма-каталіцкая царква

Дапаможны біскуп Цяльшайскай дыяцэзіі і тытулярны біскуп Лізіяса
ЦаркваРыма-каталіцкая царква

Адукацыя
Дзейнасьцьпрафэсар унівэрсытэту, каталіцкі сьвятар, каталіцкі біскуп
Нарадзіўся23 кастрычніка 1887
в. Бябрынінкі
Памёр18 лістапада 1946 (59 гадоў)
Вільня
Пахаваны
Прыняцьце сьвятога сану29 траўня 1910
Япіскапская хіратонія10 сакавіка 1940

Узнагароды
Вялікія камандоры ордэна Крыжа Віціса
Вялікія камандоры ордэна Крыжа Віціса
Крыж за ўратаваньне жыцьця
Крыж за ўратаваньне жыцьця
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Жыцьцяпіс рэдагаваць

Атрымаў адукацыю ў Сейнскай духоўнай сэмінарыі і ўнівэрсытэце Фрыбуру (Швайцарыя). У 1910 року рукапакладзены ў сьвятары. З 1918 року — капэлян гімназіі ў Мар’ямпалі, з 1922 — прафэсар Сейнскай духоўнай сэмінарыі. З 1926 року — канцлер Цяльшайскай курыі, з 1927 року — прафэсар, пасьля рэктар Цяльшайскай духоўнай сэмінарыі.

З 1940 — дапаможны біскуп Цяльшайскай дыяцэзіі і тытулярны біскуп Лізіясу, з 1944 року — біскуп Цяльшайскі. У 1945 року быў арыштаваны органамі савецкай улады, катаваны, аднак вінаватым сябе не прызнаў. Быў вызвалены, аднак у 1946 зноўку арыштаваны па абвінавачаньні ў антысавецкай дзейнасьці і прапагандзе ды суязях зь летувіскім антысавецкім падпольлем.

Знаходзіўся пад сьледзтвам у Вільні, быў прысуджаны да найвышэйшай меры пакараньня і расстраляны ў Віленскай турме.

Узнагароды рэдагаваць

Літаратура рэдагаваць

  • Книга Памяти. Мартиролог Католической церкви в СССР. М., 2000. С. 29—30.
  • Lietuvių dvasininkai kūrėjai. Kūriniai. Gyvenimai. Sudarytojas Ričardas Jakutis. Vilnius: UAB leidykla POLI, 2000. ISBN 9986-511-10-0. P. 593—594. (лет.)

Вонкавыя спасылкі рэдагаваць