Пётар Татарыновіч: розьніца паміж вэрсіямі

Паходзіў зь сялянскай сям’і: бацькі  — Станіслаў і Караліна (з роду [[Пашукевічы|Пашукевічаў]]) Татарыновічы.

Першыя гады ([[1921]]—[[1922]]) душпастырскай дзейнасьці працаваў у [[Пінск]]у. Працаваў настаўнікам у Ніжэйшай духоўнай сэмінарыі ў [[Наваградак|Наваградку]]. У [[1922]]  г. прызначаны прэфэктам пачатковых і сярэдняй школ у г. [[Баранавічы]].

У [[1926]]  г. высланы зь [[Беларусь|Беларусі]] сьвятаром ў каталіцкую парафію на [[Мазуры]] ([[Польшча]]). Вярнуўся на [[Палесьсе]] ў [[1927]]  г.

Працаваў у [[1927]]-—[[1931]] у [[парафія|парафіі]] [[Дамачава]], [[1932]]-—[[1939]] у [[Столін]]е.

У [[1933]] годзе – — вікары навукі рэлігіі ў школах Лунінецкага дэканату. Тады ж выконвае абавязкі пробашча ў парафіяльным касьцёле у [[Столін]]е, а ў касьцёле ў [[Церабежаў|Церабежаве]] выконвае абавязкі адміністратара.

Сябра ЦэнтральганаЦэнтральнага Камітэтукамітэту [[Беларуская Хрысьціянскаяхрысьціянская Дэмакратыядэмакратыя (1927)|Беларускай Хрысьціянскай Дэмакратыі]] ў [[1928]] годзе.

З [[1929]] году супрацоўнічаў з Беларускім Каталіцкім Выдавецтвам. Пісаў для беларускіх рэлігійных выданьняў «[[Krynica]]», «[[Хрысьціянская Думка|Chryścijanskaja Dumka]]». Друкаваўся на старонках беларускага вуніяцкага часопіса «[[Да злучэньня]]» ([[1932]]-—[[1937]]). Перакладаў на беларускую мову творы дацкага паэта І. Ёргенсэна (у [[1926]]  г. у Вільні выдаў яго рэлігійна-філязофскі нарыс «Прыпавесьці»). Супрацоўнічаў з вуніяцкімі сьвятарамі [[Антон Неманцэвіч|А.Неманцэвічам]] і [[Вацлаў Аношка|Вацлавам Аношкам]].

Выдаваў кнігі й брашуры (''Сьвяты Ізідар хлебароб'' ([[1928]]), ''Вялікія людзі'', ''Купальле''([[1930]]), ''Шляхам дзіваў і ўражаньняў'' ([[1934]]), ''Зярняткі з роднай юнацкай нівы'', ).

З прычыны хваробы ([[сухоты]]) у [[1939]] быў часова звольнены ад сваіх абавязкаў. У [[1940]] уцёк з-пад савецкага арышту ў зону нямецкай акупацыі.

Быў запршаны разам зь іншым беларускім духавенствам [[15 сьнежня]] [[1941]] году на канфэрэнцыю школьных інсьпектараў, што абывалася ў Менскім гарадскім тэатры (сёньня – — [[тэатар імя Янкі Купалы]]). Кс. Татарыновіч прыйшоў на яе ў звычайным касьцюме. Разам з [[Антон Шукелойць|Антонам Шукелойцям]], Адамовічам, Савёнкам, Сянкевічам ён заняў месцы на галёрцы, а не ў першым шэрагу зь іншымі сьвятарамі. Пад час выкананьня нямецкага гімну беларускія ксяндзы ўзьняліся, але не выцягнулі рукі. Адразу пасьля заанчэньня канфэрэнцыі кс. Глякоўскі і Малец былі арыштаваныя [[СД]]. Татарыновіча пасьпелі схаваць людзі з каталіцкага камітэту (яго выратаваў цывільнае ўбраньне і знаходжаньне на галёрцы) і назаўтра пераправілі ў [[Баранавічы]]. Неўзабаве адтуль зьехаў у Варшаву.

Жыў у [[Варшава|Варшаве]], дзе выкладаў рэлігію ў беларускай школе і працаваў пробашчам напачатку ў касьцёле сьв. Марціна, а потым у касьцёле айцоў базыльянаў. У [[1943]]  г. працаваў рэфэрэнтам культуры і асьветы ў Беларускім камітэце.

Удзельнік 2-га Ўсебеларускага кангрэса ў [[Менск]]у, дзе выступіў з прывітальнай прамовай.

З [[1944]]  г. - — на эміграцыі. Напачатку жыў у [[Ратэнбург]]у ([[Нямеччына]]). З [[кастрычнік]]а [[1945]] у [[Рым]]е.

У [[1945]]-—[[1949]] навучаўся ў папскім Усходнім інстытуце, абараніў доктарскую працу «''Сьв. Кірыла Тураўскі і яго дактрына асцэтычная''». З [[верасень|верасьня]] [[1950]] да [[1975]] выдаваў беларускі каталіцкі часопіс «''Źnič''». Арганізаваў у [[1950]] [[Радыё Ватыкана Беларуская служба|Беларускую праграму "«Радыё Ватыкану"»]]. Перадаў у [[1970]] кіраўніцтва Беларускай праграмы вядомаму беларускаму сьвятару, архімандрыту [[Леў Гарошка|Льву Гарошку]].

Выдвец беларускай духоўнай літаратуры. Аўтар перакладу і тлумачэньняў кнігі «Сьвятая Эвангелія, Апостальскія Дзеі» (Рым, [[1954]]). Пераклаў на беларускую мову раман [[Гэнрых Сянькевіч|Сянькевіча]] «Quo vadis» (Рым, [[1956]]).

Рашэньнем Кансістарыяльнай кангрэгацыі [[21 студзеня]] [[1964]] прызначаны Апостальскім пасадам дырэктарам душпастыраў лацінскага абраду сярод беларускай эміграцыі.