Пасьля [[Кастрычніцкая рэвалюцыя|Кастрычніцкае рэвалюцыі]] [[1917]] году РадовыСавецкі ўрад прыняў шэраг заканадаўчых актаў пра адмену ўсялякіх нацыянальна-рэлігійных абмежаваньняў і прывілеяў, пра пазбаўленьне царквыЦарквы зямельнае ўласнасьці, дзяржаўных датацыяў, права кантраляваць школу й сямейнае жыцьцё. УваВа ўмовах неўмяшаньня дзяржавы ўва ўнутрыцаркоўныя справы ў лістападзе [[1917]] была ўзноўленая Менская дыяцэзія. Але дзяржава новым заканадаўствам фактычна выключыла рэлігію й царквуЦаркву (у тым ліку КаталіцкіКаталіцкую касьцёлЦаркву) са сфэры грамадзка-палітычнага жыцьця й пачала шырокую атэістычную прапаганду. У сваю чаргу КаталіцкіКаталіцкая касьцёлЦарква варожа сустрэўсустрэла новую ўладу, зь незадавальненьнем успрыняўуспрыняла яе сацыяльныя пераўтварэньні. УваВа ўмовах падзелу Беларусі паміж Польшчай і [[Беларуская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка|БССР]], узмацненьня антырэлігійнае палітыкі ў БССР дзейнасьць Магілёўскае архідыяцэзіі й Менскае дыяцэзіі былі амаль цалкам спаралізаваныя.
У [[1920-я]]-[[1930-я]] касьцёлКаталіцкая перажыўЦарква перажыла шэраг антырэлігійных кампаніяў. У [[1921]] быў вымушаны выехаць у [[Заходняя Беларусь|Заходнюю Беларусь]] біскуп [[Зыгмунт Лазінскі]], там у [[1925]] ён узначаліў новаствораную Пінскую дыяцэзію. У [[1922]] у сувязі з голадам у [[Паволжа|Паволжы]] праводзілася канфіскацыя касьцёльнага майна, на патрэбы індустрыялізацыі канфіскаваліся званы. Праводзіліся судовыя працэсы над прадстаўнікамі каталіцкага сьвятарства, якім інкрымінаваліся контррэвалюцыйная дзейнасьць і шпіянаж на карысьць Польшчы. Гэтак, у Менску адбыўся суд над групай ксяндзоў (Я.Васілеўскі, [[Адам Лісоўскі]], М.Тамашэўскі), якія былі асуджаныя да розных тэрмінаў зьняволеньня. У [[1923]] у [[Масква|Маскве]] прайшоў працэс над 14 сьвятарамі, двое зь іх былі асуджаныя да расстрэлу — ксёндз [[Канстанты Рамуальд Будкевіч]] і арцыбіскуп [[Ян Цепляк]] (апошні быў памілаваны й высланы з [[Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік|СССР]]). Вялікую ролю ў атэістычнай рабоце адыграў [[Саюз ваяўнічых бязбожнікаў]], унутры якога была антыкаталіцкая польская сэкцыя. На [[1939]] у БССР былі зачыненыя амаль усе каталіцкія касьцёлы, а ў 10, што фармальна дзейнічалі, не было аніводнага сьвятара. Была фізычна зьнішчаная бальшыня каталіцкіх сьвятароў.
