Соф’я Вітаўтаўна: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Створана старонка са зьместам '{{Асоба | імя = Соф’я Вітаўтаўна | арыгінал імя = | партрэт = S...'
 
д →‎Біяграфія: пунктуацыя
Радок 32:
Неаднаразова наведвала бацькоў у [[Вялікае Княства Літоўскае|Вялікім Княстве Літоўскім]]. У [[1399]] і [[1408]] сустракалася з бацькам у [[Смаленск|Смаленску]], яшчэ раз яны пабачыліся праз дванаццаць гадоў, калі Вітаўту было ўжо за 72, а Соф’і — за 50<ref name="tarasau">[[Кастусь Тарасаў]]. [http://www.novychas.org/timelinks/дачка-вітаўта Дачка Вітаўта] // «Новы Час» № 9 (185), 12 сакавіка 2010. С. 15.</ref>. У [[1417]] Васіль I у сваім [[тастамэнт|тастамэнце]] перадаваў сталец малалетняму сыну Васілю, апекунамі над ім і Соф’яй Вітаўтаўнай прызначаліся Вітаўт і ўдзельныя князі.
 
Па сьмерці Васіля I ([[27 лютага]] [[1425]]) і намінальнай перадачы ўлады сыну [[Васіль II|Васілю II]] узначаліла маскоўскі ўрад і, павяла ўзброеную барацьбу з прэтэндэнтамі на сталец Юрыем Дзьмітрыевічам (братам Васіля I), ягонымі сынамі Дзьмітрыем Шамякам і Васілём Касавокім. Сьпярша Юры Дзьмітрыевіч мусіў адмовіцца ад ўласных прэтэнзіяў, але па сьмерці Вітаўта ([[1430]]) у [[1433]] ён гвалтоўна пазбавіў Васіля II вялікага княжаньня.
 
Выехала з Масквы спачатку ў [[Цьвер]], потым ў [[Кастрама|Кастраму]], дзе яе зьняволілі. Аднак у [[1343]] Юры Дзьмітрыевіч памёр, і Васіль II зноў заняў сталец. Неўзабаве ён выступіў супраць татараў, якія ў [[1445]] занялі [[Ніжні Ноўгарад]], але ў бітве патрапіў у палон — у непрытомнасьці ад шабельнага ўдару.