Альфрэд Розэнбэрг: розьніца паміж вэрсіямі

[[Файл:Dead_alfredrosenberg.jpg|міні|200пкс|Альфрэд Розэнбэрг пасьля павешаньня]]'''Альфрэд Розэнбэрґ''' ({{мова-de|Alfred Rosenberg}}) ([[12 студзеня]] [[1893]], [[Талін|Рэвэль]], [[Расейская імпэрыя]] — [[16 кастрычніка]] [[1946]], [[НюрнбэрґНюрнбэрг]], [[Нямеччына]]) — дзяржаўны й палітычны дзеячдзяяч Нямеччыны, вайсковы злачынца, галоўны ідэоляг [[Нацыянал-сацыялістычная нямецкая работніцкая партыя|Нацыянал-Сацыялістычнае Нямецкае Работніцкае Партыі]] (NSDAP), райхсміністар па справах усходніх земляў ад [[1941]].

Зь сям’і прыбальтыцкіх немцаў: бацька — купец з [[Латвія|Латвы]], маці — ураджэнка [[Эстонія|Эстоніі]]. Дзяцінства правёў у Эстоніі. У [[1910]] паступіў у Вышэйшую Тэхнічнуютэхнічную школу ў [[Рыга|Рызе]], адкуль у [[1915]] разам са школай быў эвакуяваны ў [[Масква|Маскву]], дзе ў [[1917]] атрымаў дыплём архітэктара (дыплёмная праца –— праэктпраект крэматору). У [[кастрычнік]]у [[1917]] падтрымліваў [[бальшавікі|бальшавікоў]], але пасьля перайшоў на скрайнія антыбальшавіцкія пазыцыі. У [[1918]] уцёк у акупаваную немцамі Прыбальтыку, дзе спрабаваў уступіць у антыбальшавіцкі вайсковы Дабраахвотніцкі корпус.

У [[1918]] пераехаў у [[Мюнхен]], дзе ўступіў у акультна-нацыяналістычную суполку “[[Туле]]”, што сталася адной з крыніцаў Нямецкае Работніцкае Партыі (DAP, надалей -— NSDAP), у якую ўступіў у студзені [[1919]] раней за [[Адольф Гітлер|Адольфа Гітлера]]. У тым самым годзе пачаў працаваць у партыйнай газэце “[[Völkischer Beobachter]]” (“Народны аглядальнік”), рэдактарам якое стаў у [[1923]]. У [[1923]]-—[[1924]] узначальваў партыю ў сувязі з арыштамі кіраўніцтва пасьля няўдалага “[[Піўны путч|Піўнога путчу]]”. У [[1929]] заснаваў Вайсковую Лігу за Нямецкую Культуру, а пазьней і Інстытут па вывучэньні нямецкага пытаньня. У [[1930]] абіраецца ў [[Райхстаг]]. У [[1933]] прызначаны кіраўніком упраўленьня вонкавай палітыкай NSDAP.

Розэнбэрґ лічыцца аўтарам ключавых паняцьцяў нацыскаенацысцкае ідэалёгіі, як то “[[расавая тэорыя]]”, “[[жыцьцёвая прастора]]” (''Lebensraum''), “[[канчатковае вырашэньне жыдоўскага пытаньня]]”, адмовы ад [[Вэрсальска-Вашынгтонская сыстэма|Вэрсальскае дамовы]], змаганьня з “[[дэгенэратыўнае мастацтва|дэгенэратыўным мастацтвам]]” і крытыкай [[хрысьціянства]]. У 1920-1930-х пачаў выдаваць кнігі [[антысэмітызм|антысэміцкага]] зьместу ([[1920]] — “Сьлед жыдоў у зьмене сьвету” й “Нізкая мараль у Талмудзе”, 1922 — брашура “Прырода, асноўныя мэты й прынцыпы NSDAP”, 1930 –— “Міт ХХ стагодзьдзя”), што сталіся падмуркам нацыскае ідэалёгіі. Паводле ягонае расавае тэорыі на самым нізе антрапалягічнае лесьвіцы месьціліся [[мурыны]] й [[сэміты]], на версе — “[[арыйцы]]” ([[скандынавы]], [[фіны]], [[галяндцы]], [[брытанцы]] й [[флямандцы]] на чале зь [[немцы|немцамі]]). У адрозьненьні ад іншага кіраўніцтва Райху не лічыў [[славяне|славянаў]] ніжэйшай расай, а лічыў, што пры спрыяльных умовах яны маглі б быць інтэграваныя ў арыйскую расу й нямецкую культуру. У той самы час [[японцы|японцам]], як нямецкім хаўрусьнікам, быў нададзены тытул “ганаровых арыйцаў”.

Быў жанаты двойчы: у першы раз у [[1915]]-—[[1923]] з этнічнай эстонкай [[Гільда Леезман|Гільдай Леезман]], і ў другі ад [[1925]] з Гедвіґай Крамэр, ад якой меў сына, які памёр у дзяцінстве, і дачку Ірэнэ ([[1930]]-—).