Васіль Захарка: розьніца паміж вэрсіямі

| подпіс_пад_выявай =

| прэзыдэнт =

| прэм'ер-міністар =

| папярэднік =

| наступнік =

| пасада2 =

| пачатак_тэрміну2 =

| канец_тэрміну2 =

| папярэднік2 =

| наступнік2 =

| прэм'ер-міністар2 =

| прэзыдэнт2 =

| дата_нараджэньня = {{Нарадзіўся|1|4|1877|0|1}}

| дата_сьмерці = [[{{Памёр|14 сакавіка]] [[|4|1943]]}}

| нацыянальнасьць =

| партыя =

| сужэнец =

| дзеці =

| адукацыя =

| рэлігія =

| бацька =

| маці =

| подпіс =

| узнагароды =

'''Васіль Іванавіч Захарка''' ([[1 красавіка]] [[1877]], [[Дабрасельцы]] (цяпер [[Зэльвенскі раён]] [[Гарадзенская вобласьць|Гарадзенскай вобласьці]]) — [[14 сакавіка]] [[1943]], [[Прага]]) — беларускі палітычны дзеячдзяяч, другі [[прэзыдэнт БНР]].

== На карысьць БацькаўшчынеБНР ==

У сувязі з наступам немцаў на Менск, арыштаваныя здолелі вызваліцца з турмы ў ночы на [[19 лютага]] [[1918]]. [[21 лютага]] 1918 у Менску створаны [[Народны Сакратарыят Беларусі]]. [[Язэп Варонка]] — старшыня, Захарка — [[скарбнік]].

Пасьля [[25 сакавіка]] Захарка займае розныя міністэрскія пасады ў кіраўніцтве [[БНР]]. Пасьля перайменаваньня ў [[кастрычнік]]у 1918 Народнага Сакратарыяту ў [[Рада Народных Міністраў|Раду Народных Міністраў]], Захарку прызначаюць Міністрам фінансаў. Яго дэлегуюць на розныя далікатныя місіі.

У сувязі з наступам бальшавікоў Урад БНР пераяджаепераяжджае ў [[Вільня|Вільню]], а потым у [[Горадня|Горадню]]. Адтуль [[3 сакавіка]] [[1919]] ад імя Рады Міністраў Захарка разам з [[Антон Луцкевіч|Антонам Луцкевічам]] дасылае ноту пратэсту польскаму ураду з-за пачатку польскай ўсеагульнай мабілізацыі ў [[Вільня|Вільні]] й ноту пратэсту супраць пачатку выбараў у польскі Сойм і далучэньня Аўгустоўскага павету да Польшчы. Нота накіраваная прадстаўнікам [[ЗША]], [[Вялікабрытанія|Вялікабрытаніі]], [[Францыя|Францыі]] ды [[Італія|Італіі]] ў Спаа. На Парыскую канфэрэнцыю Антон Луцкевіч і Захарка выслалі мэмарыял у справе прызнаньня Беларусі й яе дзяржаўных праваўправоў на этнічных беларускіх землях.

[[24 лістапада]] [[1919]] году [[Пётра Крэчэўскі]], Васіль Захарка і Бялевіч выехалі з [[Бэрлін]]у праз Прагу і Варшаву ў Менск, куды прыбіліпрыбылі [[1 сьнежня]]. [[13 сьнежня]] ў Менску на скліканай Радзе БНР адбыўся падзел на [[Народная Радарада БНР|Народную Раду БНР]] і [[Найвышэйшая Радарада БНР|Найвышэйшую Раду БНР]]. Народная Рада Рэспублікі аднагалосна выбрала новы прэзыдыюм начале зса старшынём Крэчэўскім, а таксама [[Палута Бадунова|Палутай Бадуновай]] і Захаркам. Сакратарамі былі прызначаны Козіч і [[Язэп Мамонька]]. [[Вацлаў Ластоўскі]] быў празначаны старшынём Рады Міністраў. Ад яго імя была надрукаваная і патаемна распаўсюджвалася адозва на беларускага насельніцтва, у якой абвесьціўствораная створануюРада Радуабвяшчалася адзінай выканаўчай уладай на Беларусі. Гэта не спадабалася палякам, і быў выдадзены загад арыштаваць урад Ластоўскага.

Пётра Крэчэўскі і Захарка, каб пазьбегнуць арышту, былі вымушаныя эміграваць у [[Бэрлін]], дзе ўжо была [[дыпляматычная місія БНР]]. Тут Захарка спаўняевыконваў функцыі заступніка Рады Міністраў у адсутнасьць Луцкевіча.

[[2 чэрвеня]] [[1920]] году прызначаны старшынём Надзвычайнай Беларускай Дыпляматычнай Місіі БНР. Захарка накіроўваецца ў Маскву па запрашэньні міністра замежных справаў РСФСР Георгія Чычэрына. Тамака ён спаўняевыконваў абавязкі старшыні місіі БНР у Маскве. Захарка намагаецца прызнаньня незалежнасьці Беларусі перад савецкімі ўладамі, арганізацыі войска, вызваленьня беларускіх палітвязьняў ва Ўсходняй Беларусі й матэр'яльнай дапамогі. У гэты час Ластоўскі вызваляецца з польскай турмы і пераяджаепераяжджае ў [[Коўна]], куды перамяшчаецца і ўрад БНР.

Пасьля Рыскай дамовы [[26 верасьня|26]]—[[29 верасьня]] [[1921]] у Празе адбываецца Палітычная нарада беларускай эміграцыі, дзе Захарка быў заступнікам старшыні нарады. Ён падпісаў прынятыя на ёй рэзалюцыі: «Аб Слуцкім паўстаньні», «Аб чыннасьці Савянкова», «Аб чыннасьці Балаховіча», «Аб рыскім трактаце», «Аб дзяржаўным будаўніцтве Беларусі». Апошняя рэзалюцыя сьцьвярджала, што «Беларусь павінная быць дзяржавай непадзельнай і ні ад каго незалежнайне залежнай. Беларуская Нацыянальна-Палітычная Нарада зазаначаезазначае: а) што адзіным заканадаўчым органам Беларусі зьяўляецца Рада БНР, маючая пераемнасьць улады ад Усебеларускага кангрэсу 1917 г., б) што адзінай адказнай уладай Беларусі зьяўляецца Ўрад БНР, маючы мандат ад Рады БНР».

[[23 жніўня]] [[1923]] году на сходзе Прэзыдыюма Рады і УрадуЎраду БНР, пасьля адстаўкі Ластоўскага, начале ўраду стаў [[Аляксандар Цьвікевіч]]. Захарка быў прызначаны Міністрам фінансаў. [[2 лістапада]] 1923 году Захарка выехаў з Коўні ў Прагу, дзе працягваў працу як заступнік старшыні ўраду Рады БНР Пётры Крэчэўскага. Быў супраць супрацоўніцтва з Польшчай і Летувою, з-за тэрытарыяльных захопаў беларускіх земляў. Зьвяртаў увагу, што хаўрусы з Расеяй прыводзілі толькі да расейскафікацыі беларускага народу.

Пахаваны ў Празе на Альшанскіх могілках. Немцы абрэзалі ў газэтах артыкулы-нэкралёгі. На пахаваньні гэстапа забараніла ўсялякія прамовы. Але калі апускалі труну, да яе прарваўся інжынэр Мікола Абрамчык і прамовіў, за ім гэтаксама выступіў прадстаўнік ўкраінскай моладзі. Каля магілы пачаўся нейкі рух людзей у цывільным. Прафэсар Мазэпа (пасьля прэм'ер украінскага ўраду) сказаў толькі: «Нічога, мы шчэ будэмо маты оказыю промовіты іншым разом». Калі засыпалі магілу, стала блага [[Ларыса Геніюш|Ларысе Геніюш]], якую на руках аднесьлі [[Міхась Забэйда-Суміцкі]] і інжынэр [[Васіль Русак]].