Італьянская мова: розьніца паміж вэрсіямі

'''Італьянская мова'''  — адна з [[Раманскія мовы|раманскіх моваў]] [[індаэўрапейскія мовы|індаэўрапейскай моўнай сям'ісям’і]]. Афіцыйная мова [[Італія|Італіі]], [[Сан-Марына]], [[Ватыкану]] (побач з [[лацінская мова|лацінскай]]), [[Швайцарыя|Швайцарыі]] (побач з [[нямецкая мова|нямецкай]], [[француская мова|францускай]] і [[рэтараманская мова|рэтараманскай]]), а таксама некаторых прылеглых [[рэгіён]]аў [[Славенія|Славеніі]] і [[Харватыя|Харватыі]], дзе ёсьць італьянскія [[мяншыня|мяншыні]]. Карыстаецца [[лацінскі альфабэт|лацінскім пісьмом]].

На італьянскай мове гаворыць каля 70  млн. чалавек, большасьць якіх жыве ў [[Італія|Італіі]].

Да прызнаных дыялектаў італьянскай мовы належаць тасканскі, п'емонцкіп’емонцкі, сардынскі, абруцкі, апульскі, ляцыйскі, умбрыйскі, маркіджанскі, чыкалянска-рыятонска-акуальскі, маліскі і іншыя.

Акрамя гэтага, можна казаць пра дыялект у дачыненьні да гаворкі кожнага гораду.

Італьянская мова ўзьнікла ў працэсе паступовага разьвіцьця гутарковай (вульгарнай) [[лаціна|лаціны]]. Першыя тэксты, якія былі названыя італьянскамоўнымі, адносяцца да [[9 стагодзьдзе|9 стагодзьдзя]]. Упершыню італьянская мова была фармалізаваная ў [[14 стагодзьдзе|14 стагодзьдзі]] ў працах [[Дантэ Аліг'еры]], які зьмяшаў паўднёваітальянскія дыялекты з сваёй роднай тасканскай гаворкай.

| '''E''' || è,é || /э/