Саната: розьніца паміж вэрсіямі

У канцы 19 — пачатку 20 стст. яркія тэндэнцыі да абнаўленьня выступаюць ў саната францускіх кампазытараў — [[Габрыэль Фарэ|Г. Фарэ]], [[Поль Дзюка|П. Дзюка]], [[Марыс Равэль|М. Равэля]], [[Клод Дэбюсі|К. Дэбюсі]], расейскіх кампазытараў [[Аляксандар Скрабін|А. М. Скрабіна]], Н. К. Мэтнэра. У 20 ст. саната застаецца адным зь вядучых музычных жанраў. Новыя вобразы і сродкі выразнасьці істотна зьмяняюць яе аблічча. Да выдатным узорам сучаснай музыкі належаць санаты [[Сяргей Пракоф'еў|C. C. Пракоф'ева]] (10 для фартэпіяна, 2 скрыпічных), [[Дзьмітры Шастаковіч|Д. Д. Шастаковіча]] (2 для фартэпіяна, 2 скрыпічных, віялянчэльные), [[Гіндэміт|П. Гіндэміта]] (каля 30 санатаў амаль для ўсіх інструмэнтаў), [[Бэла Бартак|Б. Бартака]] (6 саната для розных саставаў. У 50-70-х гг тэрмін «саната», як у далёкім мінулым, часам разумеецца толькі як абазначэньне інструмэнтальнай п'есы (саната для віялянчэлі з аркестрам К. Пэндэрэцкага).

 

* Попова Т., Соната, М., 1962;

* Bagge S., Die geschichtliche Entwicklung der Sonate, Lpz., 1880;

[[lv:Sonāte]]

[[hu:Szonáta]]

[[nl:Sonate]]

[[ja:ソナタ]]