Касьцёл Сьвятога Войцеха і кляштар бэнэдыктынак (Менск): розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д пунктуацыя |
д →Гісторыя: артаграфія |
||
Радок 20:
Станам на кан. [[XVIII стагодзьдзе|XVIII]] — пач. [[XIX стагодзьдзе|XIX]] стст. у валоданьні кляштару знаходзіліся 3 фальваркі, 8 вёсак, 3 карчмы, млын і каля 93 валок зямлі. У [[1799]] року ў ім жылі 22 манашкі. Пры кляштары дзейнічала школа, у якой паводле [[Ян Ходзька|Яна Ходзькі]], вучылася 18 дзяўчат (толькі 6 зь іх плацілі на навучаньне<ref name="evkl"/>).
Па задушэньні [[Паўстаньне 1863—1864 гадоў|нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 рокаў]] расейскія ўлады зачынілі кляштар бэнэдыктынак ([[1871]]), канфіскавалі будынкі ў каталікоў і перадалі іх праваслаўнаму ведамству пад жаночы Праабражэнскі манастыр. У [[1872]] року пачалася перабудова барокавага комплексу ў стылі [[Масковія|
У пачатку [[1920-я|1920-х]] рокаў савецкія ўлады ліквідавалі менскі жаночы праваслаўны манастыр. Некаторы час праваслаўная царква ў будынку былога касьцёла працягвала дзейнічаць, але ў [[1930-я]] рокі яе прыстасавалі пад клюб. У сярэдзіне [[1960-я|1960-х]] рокаў комплекс касьцёла і кляштара ўзарвалі. Пазьней зь левага боку ад падмуркаў касьцёла збудавалі будынак мескай пракуратуры з чырвонай цэглы.
| |||