Тыпалёгія моў: розьніца паміж вэрсіямі

У некаторых мовах дзейнік складаецца з дзьвюх частак: дапаможнага [[дзеяслоў|дзеяслова]] і [[інфінітыв]]у ці [[дзеепрыметнік]]а. [[Нямецкая мова|Нямецкая]] і [[галяндзкая мова|галяндзкая]] мовы часта клясыфікуюцца як мовы тыпу [[V2 (парадак слоў)|V2]], таму што дзеяслоў заўжды знаходзіцца на другім месцы ў сказе.

Паводле [[марфалёгія|марфалягічнай ]] клясыфікацыі мовы падзяляюцца на тыя, дзе [[марфэмы]] часьцей ужываюцца як самастойныя словы, і на тыя, дзе некалькі марфэм часта аб'ядноўваюцца ў адно слова.

Паводле тыпу марфэмнага ладу мовы падзяляюцца на '''[[аглютынацыя|аглютынатыўныя]]''' і '''[[фузыя|фузыйныя]]'''. У аглютынатыўных марфэмы заўжды маюць тое самае вымаўленьне (як у [[эспэранта]]) або вымаўленьне зьмяняецца згодна фанэтычных правілаў (як у[[фінская мова|фінскай]] ці [[турэцкая мова|турэцкай]]). Марфэмныя межы выразныя, а кожны афікс мае толькі адно значэньне. У фузыйных мовах марфэмныя швы сьціраюцца, адзін гук можа адносіцца адначасова да дзьвюх марфэмаў. Службовыя марфэмы выражаюць адразу некалькі граматычных значэньняў. Фузыйны лад сустракаецца ў [[індаэўрапейскія мовы|індаэўрапейскіх]] і [[сэміцкія мовы|сэміцкіх]] мовах. Сярод фузыйных моваў ёсьць [[сынтэтычныя мовы|сынтэтычныя]] і [[аналітычныя мовы|аналітычныя]] ([[ангельская мова|ангельская]], [[француская мова|француская]]).

[[fa:گونه‌شناسیرده‌شناسی زبان]]