Іван Бунін: розьніца паміж вэрсіямі

Іван Бунін нарадзіўся [[22 кастрычніка]] [[1870]] году ў Варонежы, дзе пражыў першыя тры гады свайго жыцьця. Пазьней сям’я пераехала ў маёнтак Азёркі пад Ялец (Арлоўская губэрня, цяпер Ліпецкая вобласьць). Тата — Аляксей Мікалаевіч Бунін, маці — Людміла Аляксандраўна Буніна (дзявочае прозьвішча Чубарава). Да 11 гадоў выхоўваўся дома, у 1881 паступае ў Ялецкую павятовую гіманзіюгімназію, у 1885 вяртаецца дамоў і працягвае адукацыю пад кіраўніцтвам старэйшага брата Юлія. У 17-гадовым узросьце пачынае пісаць вершы, у 1887 — дэбют у друку. У 1889 годзе ідзе працаваць карэктарам у мясцовую газэту «АрлоўскіОрловский весьніквестник». Да гэтага часу адносіцца яго працяглая сувязь з супрацоўніцай гэтае газэты Варварай Пашчанка, зь якой яны насуперак жаданьню сваякоў пераяжджаюць у Палтаву ([[1892]]).

У [[1899]] бярэ шлюб з Ганнай Мікалаеўнай Цакні, дачкой рэфалюцыянерарэвалюцыянера-народніка Н. П. Цакні. Шлюб быў непрацяглым, адзінае дзіця памерла ў 5-гадовым узросьце ([[1905]]). У [[1906]] годзе Бунін уступае ў грамадзянскі шлюб (афіцыяльна аформлены ў [[1922]] годзе) зь Верай Мікалаеўнай Мурамцавай, пляменьніцай С. А. Мурамцава, першага старшыні Першай Дзяржаўнай Думы.

* ВысіленьнеВысяленьне дваранскіх сядзібаў («Антонаўскія яблыкі», 1900)

* Пераклаў «Песьню аб Гаяваце» амэрыканскага паэта [[Генры Ўодсвард Лангфэла|Г. Лангфэла]]. Упершыню была надрукаваная ў газэце «АрлоўскіОрловский Весьніквестник» у [[1896]] г. У канцы таго ж года друкарня газэты выдала яе асобнай кнігай.

Улетку [[1918]] году Бунін перабіраецца з бальшавіцкай [[Масква|Масквы]] ў занятую германскімінямецкімі войскамі [[Адэса|Адэсу]]. З набліжэньнем у красавіку [[1919]] году да гораду [[Чырвоная армія|Чырвонай арміі]] не эмігруе, а застаецца ў [[Адэса|Адэсе]]. Вітае ўзяцьце гораду ДабраахвотніцкайДабраахвотніцкім арміяйвойскам у жніўні [[1919]] году, асабіста дзякуе генэрала А. І. Дзянікіна, актыўна супрацоўнічае з ОСВАГ (прапагандысцка-інфармацыйны орган) пры [[Узброеныя сілы Поўдні Расеі|УЗПР]]. У лютым [[1920]] пры падыходзе бальшавікоў пакідае Расею. Эмігруе ў [[Францыя|Францыю]].

У эміграцыі Бунін стваракстварае свае лепшыя творы: «Міціна каханьне» (1924), «Сонечны ўдар» (1925), «Справа карнэта Елагіна» (1925) і, нарэшце, «Жыцьцё Арсеньева» (1927—1929, 1933). Гэтыя творы сталі новым словам і ў бунінскай творчасьці, і ў расейскай літаратуры ў цэлым. А па словах К. Г. Паўстоўскага, «Жыццё Арсеньева» — гэта ня толькі вяршынны твор расейскае літаратуры, але і «адна з найвыдатнейшых зьяваў сусьветнае літаратуры»<ref>[http://media.catholic.by/nv/n25/art13.htm Канстанцін Паўстоўскі. Іван Бунін. З кнігі «Залатая ружа»] // [[Наша Вера]], [[2003]]</ref>. Ляўрэат [[Нобэлеўская прэмія ў галіне літаратуры|Нобэлеўскай прэміі па літаратуры]] [[1933]] году.

Па паведамленьнізьвестках выдавецтва імя Чэхава ў апошнія месяцы свайго жыцьця Бунін працаваў над літаратурным партрэтам А. П. Чэхава, работа засталася незавершанай (у кнізе: «Пятлістыя вушы ды іншыя аповеды», Нью-Ёрк, 1953).