Дзічына: розьніца паміж вэрсіямі

'''Дзічына''', птушкi i звяры, якiх здабываюць паляваннем i мяса якiх iдзе ў ежу. Дз. падзяляюць на птушыную (баравую, цi лясную, вадаплаўную, балотную, палявую i стэпавую) i 4-ногую (пераважна зайцы i капытныя). На Беларусi водзяцца: з 4-ногай Дз. [[лось]], [[дзiк]], алень, [[казуля]], заяц-русак; з баравой -- [[глушэц]], [[цецярук]], [[рабчык]], [[вяхiр]], [[клiнтух]], [[слонка]]; з вадаплаўнай — гусi, качкi, паганкi, крахалi, лысуха; з балотнай i лугавой — [[бакас]], [[дупель]], [[драч]], [[бугаі]] i iнш. кулiкi i, пастушкi и чаплі; з палявой i стэпавай -- [[перапёлка]], шэрая курапатка. Паляванне на рэдкiя, знiкаючыя i асаблiва каштоўныя вiды Дз. забаронена або дазваляецца па лiцэнзiях (зубр, лось, дзiк, белая курапатка, казулi, высакародны алень, глушэц). Даўней багацце жывёльнага свету Беларусі дазваляла прывілеяваным пластам грамадства мець значна больш разнастайнае, чым сёння, меню: храпы і губы лася, зразы з аляніны, [[паляндвіца]] з сарны, штука мяса з зубровай пячонкі, курапаткі “ў снезе” і г.д. задавальнялі патрэбу шляхты ў пысе і славе, але абумовілі ўрэшце рэшт рэзкае змяншэнне колькасці або знікненне многіх відаў жывёлы. Яшчэ ў XVII ст. быў цалкам вынішчаны [[тур]]; у ХІХ ст. многія віды дробных птушак ([[амялушка|амялушкі]], [[рабіннік|рабіннікі]]) былі пастаўленыя на мяжу знікнення.