'''Уладзімер Галубовіч''' ([[20 чэрвеня]] [[1908]], [[места]] [[Кацярынадар]] — [[7 красавіка]] [[1962]]) — беларускі і польскі археоляг.
У [[1932]] скончыў [[Віленскі ўнівэрсытэт]], працаваў у яго археалягічньімархеалягічным музэі, а з [[1944]] навуковым супрацоўнікам ІнстытутаІнстытуту гісторыі АН Беларусі. У [[1946]]—[[1962]] прафэсар [[Торунь|Торунскага]] і [[Уроцлаў|Ўроцлаўскага]] ўнівэрсытэтаў, кіраўнік Уроцлаўскага аддзяленьня ІнстытутаІнстытуту археалогііархеалёгіі [[Польская АН|Польскай АН]]. У [[1935]]—[[І939]] сумесна з жонкай Г. Цэгак-Галубовіч праводзіў раскопкі ў [[Глыбоцкі раён|Глыбоцкім]], [[Мёрскі раён|Мёрскім]], [[Пастаўскі раён|Пастаўскім]], [[Наваградзкі раён|Наваградзкім]], [[Лідзкі раён|Лідзкім]] і іншых раёнах, склаў археалягічныя мапы гэты тэрыторыяў. Дасьледаваў старажытныя [[Вільня|Вільню]], [[Менск]], апрацоўваў матэрыялы раскопак [[Гародня|Гародні]], вывучаў ганчарную вытворчасьць у Заходняй [[Беларусь|Беларусі]]. Дасьледаваў помнікі ў Заходняй [[Польшча|Польшчы]] і [[Нямеччына|Нямеччыне]]. Займаўся этнаграфіяй і тапанімікай.
== Літаратура ==
==Крыніца==
* Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 1-я. — Мн.: БЕЛТА, П15 2001. — 576 с.: іл. ISBN 985-6302-33-1.
