Шата Руставэлі: розьніца паміж вэрсіямі

Знаёмы з паэмамі [[Гамэр]]а і філязофіяй [[Плятон]]а, багаслоўем, пачаткамі піітыкі і [[рыторыка|рыторыкі]], [[пэрсыдзкая літаратура|пэрсыдзкай]] і [[арабская літаратура|арабскай літаратурай]], Руставэлі цалкам прысьвяціў сябе літаратурнай дзейнасьці і напісаў паэму «Віцязь у тыгравай шкуры», красу і гонар грузінскай пісьменнасьці. Безнадзейна закаханы ў сваёй валадарку, ён скончыў жыцьцё ў манастырскай кельлі. Цімафей, мітрапаліт грузінскі ў XVIII стагодзьдзі, бачыў у Ерусаліме, у цэрквы сьв. Крыжа, пабудаванай грузынскімі царамі, магілу і партрэт Руставэлі, у валасяніцы падзьвіжніка. Па адной легендзе, Руставэлі, закаханы ў царыцу, жэніцца, аднак, на нейкай Ніне і неўзабаве пасьля вясельля атрымлівае ад «дамы ідэальнай глыбокай пашаны» загад перакласьці на грузынскую мову літаратурны падарунак, паднесены ёй пераможаным шагам. Бліскуча выканаўшы даручэньне, ён ад узнагароды за сваю працу адмаўляецца. Праз тыдзень пасьля гэтага быў знойдзены абезгалоўлены труп яго. Дагэтуль існуе маса легендаў аб Руставэлі і яго адносінах да Тамары.

 

 

Каталікос Іаан, яшчэ пры жыцьці царыцы, што апекавалася паэтам, пачаў, паводле падданьня, ганеньні на Руставэлі. У XVIII ст. патрыярх Антоній I, адукаваны пісьменьнік, публічна спаліў некалькі асобнікаў «Віцязя ў тыгравай шкуры», аддрукаванага ў [[1712]] годзе царом Вахтангам VI.

[[tr:Şota Rustaveli]]

[[tt:Şota Rustaveli]]

[[vo:Jota Rustaveli]]

[[zh:紹塔·魯斯塔韋利]]